Getekend door de sport

Ik meen dat ik het vorig jaar al eens gehad heb over de de benen van de wielrenners. De pezige benen met de ballon kuiten en het gesoigneerd zijn daarvan. Dat op de fietsvereniging al met de paplepel werd ingegoten dat tijdens het seizoen de benen glad geschoren moesten zijn en zo niet dan werd je naar huis gestuurd.

Los van het feit dat de spier ontwikkeling de fietsers benen verraad, zijn er ook nog de tekeningen van valpartijen en andere manieren van onvrijwillig afstappen. Ook ik ben met mijn benen niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Al voor ik ging fietsen was het eerste litteken al een feit. Dat is veroorzaakt, toen ik op mijn vijftiende met mijn neef naar Engeland ging. Op de camping was het ‘s nachts zo koud dat mijn neef het campinggas brandertje had aangezet. Toen ik even naar het toilet was heeft hij het brandertje uit gedaan en buiten de tent gezet. Toen ik terug kwam ben ik daar de knieën gezakt en jullie raden het al precies op de brander gaan zitten. Als je goed keek zag je camping gas in spiegelschrift staan.

De meeste littekens zijn uit de tijd dat ik in de winter in de Drunense duinen reed. Mountain bikes of cross fietsen waren er nog niet. Gewoon een oude racefiets en daar profiel banden op leggen. Om gemakkelijk in de toe clips te komen werd aan de achterkant een afgezaagde toe clip beugel gezet. Die werd wel geprobeerd om af te vijlen, maar het bleef toch een verraderlijk scherpe punt. Als je struikelde of je fiets bleef hangen, steeds sloeg je met je been tegen het stuk ijzer.

Op zich allemaal nog wel stoere littekens, maar het meest imposante litteken is een rode streep die over mijn scheenbeen loopt. Je mist haast de puntjes van de hechtingen er naast. Als je er een verhaaltje bij moet maken zou ik kunnen verteleen dat ik uit de bocht gevlogen ben en dat ik door een afrastering ben gereden. Dan zou iedereen vol ontzag aangeven dat ik er nog goed af gekomen ben. Het had veel beroerder afkunnen lopen dan alleen een streep op mijn been.

Ik zou dat kunnen zeggen maar dat is niet waar het van komt. Met het oog op de teambuilding is het belangrijk dat je alles met elkaar deelt en geen geheimen hebt voor elkaar. Immers belangrijk is dat je weet wat je aan elkaar hebt. Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat de oorzaak van de rode streep op mijn been zijn oorzaak niet vindt in stuurfouten, van de weg gedrukt zijn of een glad stukje weg.

De werkelijke oorzaak is haastige spoed. Nog even snel na het douchen het periodieke ritueel van het seizoen. Even snel met een scheermesje er langs om weer glad voor de dag te komen. Daarbij heb ik een mesje gepakt dat pas vervangen was en even snel over mijn scheenbeen getrokken. Toen ik naar het mesje keek zat mijn vel netjes opgekruld in het mesje. Dat werd een schaafwond en vervolgens een litteken. Zo zie je maar de oorzaak is vaak lang niet zo stoer als het resultaat.

Read more...

Keuzes maken

Na het sinterklaasfeest van gisteravond moest het vanochtend dan weer gebeuren, een trainingsrondje.
Verschillende teamgenoten doen hun duurwerk nu binnen op de taxc. Ik heb die van Karel van Doorn mogen lenen maar vooralsnog staat die ongebruikt in de kast. Als het even kan wil ik proberen de winter buiten door te rijden.
Vanochtend was het dus weer zo ver. Een beroerde nacht gehad. Onze dochter is ziek, of het “sinterklaas stress” is of de Mexicaanse griep is niet duidelijk, maar ze heeft me vannacht wel een paar uur wakker gehouden. Vanochtend ging de wekker dus redelijk op tijd. Nog maar even een keer omgedraaid tot hij weer ging. Tsja, ik kan twee dingen doen, blijven liggen of fietsen….. met een zucht en een gaap kies ik toch maar voor fietsen.
Vervolgens de tweede keuze van de dag, het was nu droog maar het heeft vannacht flink geregend en er zouden deze ochtend buien kunnen komen. Pak ik de racefiets of toch maar de mountainbike. Gisteren net de ketting van de racefiets schoon gemaakt met zo’n vernuftig apparaatje en vervolgens weer ingevet. Zonde als het vocht en de zandkorrels dan gelijk weer toeslaan, kortom toch maar de mountainbike.
Volgende keuze. Ga ik het asfalt op of toch maar het bos in? Aangezien ik niet net als Ad zo’n liefhebber van tegen de wind in fietsen ben besluit ik het bos in te gaan. Fiets achterop de auto en op naar Hellendoorn. In Hellendoorn, zowat bij captain Leo in de achtertuin, liggen twee mooie routes op de Sallandse heuvelrug. Een lange van 30 km over meer brede paden en een korte van 18 km met steile beklimmingen en meer smalle paden, kortom zwaarder dus.
Volgende keuze, welke route neem ik. Nou vooruit, de korte. Na drie bochten vraag ik mij al af of dit besluit juist was. De regen van vannacht heeft zijn werk gedaan. De smalle paden zijn veranderd in modderpoelen. Voorzichtig zoek ik mij een weg langs de randen om te voorkomen dat ik straks modder heb op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Onbegonnen werk (dat schoon blijven dus..) Na een halfuurtje ploeteren weer een modderpoel. Ik zoek weer het kantje op. Het kantje blijkt stijl. Mijn achterwiel slipt weg en glijd de modder in. Geen houden meer een, bats, daar lig ik. Het valt nog mee, voet en onderbeen in de drek, de rest in het mos. Snel weer op de fiets en kijken of er geen andere fietsers zijn die het gezien hebben. Verder maar weer.
Even verder volgt een serieuze beklimming. Een hele serieuze! Beetje korter dan de Alpe d’Huez maar een stijgingspercentage waar de Alpe d’Huez nog iets van kan leren. Terug naar het laagste verzet en maar blijven draaien. De ketting en tandwielen onder de drek kraken en knarsen. Vervelende wortels en watergeulen in de klim. Ik moet door een geul, zet aan om het kantje weer op te komen, achterband slipt…. Ik moet van de trappers. Stukje bergop lopen om een plek te zoeken waar ik er weer op kan en fietsen maar weer. Verdorie, dat ik daar nou niet fietsend boven kon komen, ik baal.
Na een uur en vijftien minuten bereik ik bijna het eindpunt. Ik kan recht door naar de auto en afslaan de route weer op voor nog een rondje. De gedachten schieten door mijn hoofd. Beetje korte rit. Ik ben nat en vies, de bagger zit inmiddels tot in mijn neus. Een douche klinkt aantrekkelijk! Waarom zou ik nog een keer die bagger in gaan. Wat zeur ik nu, ik wil straks een paar keer die berg op, ik kan kiezen, een kanker patiënt heeft geen keuze. Ik stuur het bospad op voor de tweede ronde.
Als herboren begin ik aan de tweede ronde. De modderpoelen waar ik in de eerste ronde nog veel ontzag voor had deren mij niet meer, op snelheid er door heen, de bagger zit toch al overal. In een flits, hé daar lag ik net. Dan komt de aanloop naar de klim weer. Het schakelapparaat kraakt en piept, door de modder wil hij bijna niet meer terug. Ik trap door, de hartslag neemt toe, ik adem zwaar. Daar is de geul weer waar het daarstraks mis ging. De achterband slipt weer maar ik weet het op te vangen. Nog even doordrukken en de top is bereikt. Een gevoel van euforie komt over mij heen, zal dit straks op de alp ook zo voelen?
Verder over meer brede paden. Uiteindelijk bereik ik na een uur en vijf minuten de splitsing weer. Ik ben trots op mezelf, 10 minuten sneller dan de eerste ronde. Nog even de Nijverdalse berg op fietsen naar de auto en klaar. Ik trek bijna al mijn kleding uit en kruip in de auto, moe, vuil maar voldaan. Die douche heb ik nu echt verdiend!
Toine

Read more...

Heroïek in de polder

Eindelijk was het zo ver, woensdag 18 november, de eerste herfst storm. Windkracht 9 op de wadden en in het hele land windstoten van meer als 100 km. per uur. Weer waarbij iedere normaal denkende Nederlander hoopt dat hij niet meer op de fiets hoeft, op dat weer zit ik in het najaar te wachten. Immers onze coach geeft aan dat het goed is om te trainen met weerstand, nou weerstand is er wel bij windkracht 9.

Het voordeel aan zee als het hard waait is dat de lucht open waait. De buien worden doorgestuurd naar het binnenland. Op zulke dagen moet ik haast wel gaan fietsen. En als ik dat met mijn fiets aan de hand naar buiten stap, denk ik even aan onze Bambixjongetjes met hun Tackx. Zweterig op een zoldertje of in de kast, dwangmatig hun uurtje trappen.

Even het vaste rondje richting Zwartewaal, waarbij het eerste stukje windje mee gaat. Je draait een versnelling waarvan je nog niet had durven dromen dat je hem rond kreeg. Zo bijna slapend warm gedraaid moet het eerste stukje tegenwind genomen worden. Dat is het bochtje naar de brug, dus nog omhoog ook, maar weinig aan het handje.

Dan de lange rechte weg langs de Brielse Maas, die langzaam aan steeds verder naar het zuiden draait. De witte koppen spatten op het water, steeds als je bij een open stuk komt trek je aan je stuur tot je knokkels wit worden. Dit om de dreun opzij op te vangen zodra je de laatste boom passeert. Het rond krijgen van de trappers gaat moeizamer en moeizamer en gaandeweg krijg je de wind pal op kop.

Je hard bokt in je keel en je hebt meer lucht nodig als je met ademhalen bij kan houden. Het zal me toch niet gebeuren dat ik met de snelheid onder de 28 kilometer per uur komt. De hartslagmeter piept en blijft maar piepen. Gelukkig even opzij om op de weg naar het Oostvoornesse meer te komen. Langs de duinen waar je nooit weet waar de wind vandaan komt. Als je even schuin omhoog kijkt, zie je dat je niet de enige bent die niet vooruit komt. In de lucht hangt een meeuw, die ondanks zijn krachtig vleugelslagen niet voor of achteruit gaat. Je adem stokt, maar nog maar 500 meter .

Dan kom je bij de afslag richting Oostvoorne, je draait van de wind af en je hebt amper weerstand op je pedalen zo lijkt het. Je benen gaan gloeien vanwege het bloed dat de inspanningen uit je spieren spoelt. Langzaam nader je het einde van het rondje met steeds meer de wind in de rug. De hartslagmeter begint weer te piepen, nu omdat de inspanning wel weer wat groter mag. Thuis onder de douche voel je dat je wat gedaan hebt. Je gezicht gloeit van de wind die er langs gewaaid is. Thuis gekomen zegt Karin, dat jij bent wezen fietsen met zulk weer. Als je dan opmerkt dat dat juist lekker is, heeft ze daar zo haar eigen ideeën over. Als je dit zo leest begrijp je dat ik zelf dus geen Tackx zal kopen, en ik denk iedereen die uit hetzelfde hout gesneden is. Ik denk dan ook dat je een Tackx hebt dat je die van je vrouw hebt gekregen. Voor mij blijft het wachten op de volgende storm.

Read more...

Waar laat je het.

Het wielertenue is er op ontworpen om praktisch en licht de meest essentiële delen te bedekken en warm te houden. Daar bij is uitgegaan van een oorspronkelijk ontwerp. In het verleden heeft iemand wel eens bepaald dat er geen zakken in je broek zitten, en wel een zeem. Daar staat weer tegenover dat anders dan in je overhemd er zakken op de rug van je shirt zitten. Het is dus een beetje nadenken en behelpen waar je je portemonnee, je sleutels en je zakdoek laat.

In de web log van collega Toine werd een handige tip gegeven voor mensen die wat moeite hebben met plassen als er een hele haag van supporters op hun vingers staat te kijken. Iets anders is het midden in een razend peloton, je zakdoek te pakken en je neus te snuiten. Probeer met 35 km. per uur maar eens de zakdoek over je neus te krijgen zodanig dat alles bedekt is.

In deze tijden van griep prikken, pandemieën en snotneuzen zijn enige tips dan ook op zijn plaats. Met name in de zomer biedt een bezwete arm of een gehaakt handschoentje weinig mogelijkheden om wat op of in te smeren. De meest voor de hand liggende oplossing is ophalen en inslikken, eventueel ieder neusgat een voor een dicht houden om het ophalen kracht bij te zetten. Zoals Ad al aangaf moet je vooraf wennen aan de gelletjes en voedingszouten dus: “Voila” twee vliegen in één klap.

Voor mensen die moeite hebben met het doorslikken is er een tweede mogelijkheid. Ophalen, wachten tot alles is aangekomen. Vervolgens het resultaat bewaren in een hoekje in je mond en op een geschikt moment welgemikt weg spuwen. Vorig jaar heb ik al eens als trainingssuggestie genoemd dat je moet wachten tot iemand de laatste hand legt aan het afzemen van zijn pas gewassen auto en vervolgens mikken op het midden van de voorruit. Ik weet zeker dat de geleverde inspanning daarna ver boven het omslagpunt ligt om de uitleg van onze coach even aan te halen.

Ook in de versie van 2009 heb ik al eens aangehaald dat zo in het najaar je collega fietsers terug vallen naar een kudde proestende, snuivende en spuwende lama’s. Wordt met het oog op de Mexicaanse griep geadviseerd om in de oksel te niezen, op de fiets gaat alles over en onder de schouder door. Zonder aanzien des persoon wordt de neus leeg geblazen, al dan niet met het dichthouden van één neusgat.

Voor de mensen met een minder krachtige uitstoot van de longinhoud is de gouden tip draag altijd sokken die over de enkel vallen. De snotneus kan dan tussen duim en wijsvinger in de hand gesnoten worden die vervolgens aan de sokken kan worden afgeveegd. Deze tip geldt ook wanneer bij leegblazen van de neus het breukvlak op enige afstand van de neus ligt en de rest niet is afgebroken. Mocht de sok aan de buitenzijde vol zijn, dan kun je hem altijd een stukje omslaan.

Af te raden is om het aan je handschoen of aan de rug van je hand te smeren. Laten we eerlijk zijn het is niet het meest ingenieuze product van het menselijk lichaam, en wanneer er een daarvan geproduceerde sculptuur op je handschoen ontstaat, moet je er toch de hele weg tegenaan kijken. Handig daarbij is om zo’n badstof bandje waar tennissers mee vol zitten om je pols te doen. Daar kun je overigens nog meer in afvegen als alleen je neus.

Tot slot waarschijnlijk ten overvloeden, maar het zomer tenue verschilt van het wintertenue onder andere door de lengte van de mouwen. Worden in de zomer de schouders tot een stukje over de bovenarm bedekt, in de winter loopt de mouw door tot aan de pols. De ruimte van de elleboog tot aan de pols kan volledig benut worden voor het produceren van een glimmende glijbaan.

Ik hoop dat het allemaal een beetje ten overvloede is, maar houdt er rekening mee dat je door een inspanning vatbaarder bent. Dat betekent dus dat je beter een shirtje te veel aan kunt hebben als een te weinig. Ik ben benieuwd naar de verslagen van de webloggende collega’s over de heroïsche trainingen tijdens de eerste najaarsstorm. Afzien en stoempen in de Nederlandse polder.

Read more...

Wat een team!!

Maandagavond op 16 november naar All-Net in Duiven voor de eerste teammeeting getogen. Zoals afgesproken kwam mijn blogmaatje Ad mij bij McDonalds Charlois ophalen. Nee, we hebben er niet gegeten: ik moet toch nog wat afvallen en Ad moet ook zijn best doen om zijn goddelijke lichaam in stand te houden, hij is immers de jongste niet meer, dus dat gaat niet vanzelf…

We hebben een mooie avond gehad en ik vond het heel fijn om ook Geesje weer eens te zien. Onze teamcaptain was in vorm. Was dit nu de man die ik een paar jaar geleden met nog geen 10 paarden naar een cursus "spreken in het openbaar" kon krijgen? We werden er stil van: wat een spreker is die man (geworden). Ook onze coach Ad was op dreef en had een mooie presentatie gemaakt. Hij vertelde er alleen even niet bij hoe je nu aan een rusthartslag van 45 komt. Ook is het voor mij nog een raadsel hoe ik de hartslag onder de 145 houd als ik volgend jaar juni die berg op ga. De Van Brienenoord op levert al meer dan 160 bonken per minuut op. We gaan het meemaken!

Het is heel bijzonder om van iedereen te horen dat hij of zij (we hebben gelukkig nog steeds 1 dame in ons midden als renner) de motivatie haalt uit collega's, vrienden, familie en anderen in hun directe omgeving die met de ziekte kanker te maken hebben of hebben gehad. Wat komt die ziekte dan toch bij iedereen dichtbij. Al met al een schitterend team (eigenlijk zijn het er 3: Alpe d'Achmea 1, 2 en 3.) en ik ben trots op daar deel van uit te mogen maken.

"Op een witte blijf je zitten". Ja, dat is een goeie, maar ook op een witte heb je zadelpijn en de volgende dag spierpijn. Aan het materiaal zal het niet liggen…En ja, Arjan, lach me nog maar eens uit als je me voorstelt op de fiets op mijn nieuwe Tacx Cosmos op zolder. Wat ga je daar op zweten zeg, ik fiets toch liever buiten in de regen en de kou. Dan maar onder de modder van de net gerooide aardappels en door de stank van de nog op veld staande spruiten, heerlijk….

De foto's komen nog. Ik ben er klaar voor en stap morgen weer op de fiets: weer of geen weer.

Read more...

De teerling is geworpen

Goed daar gaan we weer, een nieuwe Alpe d’Huzes, een nieuw team, een nieuwe uitdaging, een nieuwe aftrapavond, nieuwe weblogcollega’s en de oude captain en de oude coach. Zoals vorig jaar zal ik proberen om een aantal probleem punten onder de aandacht te brengen, daarbij bijgestaan door Toine en Marco. Daarbij dient opgemerkt te worden dat zoals uit zijn stukje blijkt Marco deze pagina ook gebruikt om zijn gedrag op de fiets uit te leggen.

Terecht natuurlijk dat hij in het verweer komt omdat zijn fiets van een uiterst betrouwbaar merk in een zeer trendy kleur mikpunt werd van enkele kwajongens opmerkingen. Zeg nou zelf dat het in 2009 een hype is om dure spullen in de kleur wit te hebben. Dit is gestart in de autobranche, was voorheen de slogan:”met een witte blijf je zitten”, tegenwoordig is het aantal dure modellen in de kleur wit niet aan te slepen.

Voor wat betreft de slogan zijn er legio varianten te maken, om echter te voorkomen dat ik mensen als Wilders en Philip de Winter in de kaart ga spelen wil ik er eentje noemen, namelijk: “op een witte blijf je zitten “, en dat geldt voor mijn nieuwe schrijvende collega. Hij heeft er al het meeste trainingskilometers opzitten.

Het meest opmerkelijke is toch dat hij vorig jaar is komen kijken, de dag heeft meegemaakt, en vervolgens een fiets heeft gekocht, is gaan trainen kortom het hele jaar in het teken van Alpe d’Huzes zet.

Mijn andere nieuwe collega weblogger heeft al jaren terug het parcours verkend. Over motivatie gesproken. Tevens heeft hij in deze rubriek de eerste handige tip gegeven voor mensen met hoogte vrees. Dat van dat condoom met dat plasje er in. Reuze handig voor mensen met hoogtevrees die op de Alpe niet aan het randje van de weg de afgrond in durven te plassen. Dat gaat goed komen met Toine, hoger als bocht 14 en ook meer als één keer.

Kortom ik ben er klaar voor en ik neem aan de twee collega webloggers ook. Van mijn hand komt weer op regelmatige basis een aanvulling op deze pagina en ik verwacht op korte termijn de eerste foto’s van mijn schrijvende collega’s zwetend op zolder, in de kast of na aankomst van een trainingsrit in de regen door de polder waar net de aardappels zijn gerooid.

Read more...

Stokje gevangen

Ik zag hem niet komen maar heb hem toch gevangen…. Het stokje dus!
Ergens in september kwam er plotseling een mailwisseling in CC voorbij tussen Leo en Hans. Hans verteld Leo hierin dat hij het stokje voor de weblog aan mij overgedragen heeft….. hij is echter een klein detail vergeten…… mij te vragen! Na enkele geruststellende woorden van Leo en Hans dat ik dat best kan heb ik het stokje dan toch maar opgevangen en zie hier, mijn eerste bijdrage!

Waar moet je het dan over hebben zo’n eerste keer? Wat weet ik eigenlijk van de Alpe d’Huez? De eerste woorden die me te binnen schieten: Hoog, steil, bochten en natuurlijk de Tour de France.

Tour de France, dat doet me terug denken aan “vroeger”. Verschillende keren zag ik de Tour de France en ook enkele keren op de Alpe d’Huez. De eerste kennismaking met de Tour de France zal ergens midden jaren zeventig geweest zijn. Samen met pa en ma en zus op vakantie in Frankrijk. Op een dag maken wij een rondrit met de auto door het fraaie Alpen landschap. Vlak bij de voet van de Alpe d’Huez maakt de Gendarmerie plots een einde aan de vrolijke rondrit, de weg is afgesloten. Al snel weet pa de reden hiervan, de Tour de France komt er langs. Snel allemaal uit de auto en we stellen ons op langs de weg. Na genoten te hebben van de Michelin mannetjes op motoren komt na een tijdje een klein mannetje in een trui met rode bolletjes voorbij rijden op een racefiets. En, ongeveer 15 minuten later, nog een hele grote groep. Ze moesten de Alpe d’Huez nog op. Dat kleine mannetje met de trui met rode bolletjes bleek uiteindelijk als eerste boven gekomen te zijn…….

…….. Het grote nieuws kwam echter pas de volgende dag. Bij de doping controle bleek het mannetje met de trui met de rode bolletjes te rommelen met een condoom met urine (waarschijnlijk niet zijn eigen……..) Hij moest de tour gelijk verlaten! Vraag voor de kenners……. Wie was dit?

Als ik mij goed herinner bezocht ik een jaar later met mijn vader “bewust” de Tour de France op de Alpe d’Huez. ‘s Ochtends vroeg vertrokken we voorzien van stokbrood, koffie en fris van de camping naar de Alpe. Ergens beneden werd de auto geparkeerd en er volgde een wandeling te voet naar boven. Volgens mij kwamen we net voorbij bocht 21 waar we op een muurtje plaats namen. De grote mannen trokken aan ons voorbij, waaronder de legendarische Bernard Hinault.

Vele jaren later was ik nog eens op de Alpe d’Huez tijdens de Tour. Ergens begin jaren negentig toerde ik met een vriend in een Ford Fiesta door Frankrijk. Één van de doelen was het bezoeken van de Tour en dan wel op de Alpe d’Huez. Het waren de jaren van Gert Jan Teunissen en Steven Rooks. Dagen voor aankomst van de Tour streken wij al neer op een camping in Bourg d’Oisans. Eerst maar eens de berg met de auto verkent. Jeetje, wat een klim! Op de dag van de tour beklommen wij te voet de berg, dit keer kwamen we ergens in de buurt van bocht 14 terecht.

In al die jaren heb ik nooit kunnen bevroeden dat ik zelf ooit nog eens die berg op zou gaan fietsen …. en dan hopelijk ook nog meer dan één keer!

Toine

Ps. Voor de kenners, die man met de trui met de rode bolletjes, dat was de Belg Michel Pollentier.

Read more...

Jammer

Het stukje waarmee Marco zijn sollicitatie als webloggende collega heeft bewerkstelligd heb ik met aandacht gelezen. Ik moest gelijk denken aan het veel gebruikte spreekwoord “Als Mozes niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mozes komen”. Als ik al het geklaag aanhoor is het zelfs zo dat de berg onder Mozes had moeten komen. Een veel gemaakte fout van beginnende fietsers is dat ze gaan klagen, en daardoor zichzelf zielig gaan vinden. Op de fiets geldt echter maar één regel en dat is: Afzien doe je alleen.

Verder is het zo dat het in Nederland en België vaak zo is dat een heuvel of berg meerdere wegen naar boven kent en dat die route dan een bepaalde naam krijgt. Zo zijn er meerdere wegen die naar het restaurant op de posbank leiden en de weg die wij gefietst hebben is niet de Posbank, maar de Zijperberg West. Het percentage van de klim is beduidend lager 5,6 %. Niets om je zorgen over te maken toch. Later zul je zeggen dat het niet veel voorstelt.

Verder is het nu hoofdzakelijk een tijd van afronding en afsluiting. Het laatste rondje in de korte broek, het laatste rondje zonder jack, de laatste mooie zonnige dag. De laatste bijeenkomst van Alpe d’Huzes een laatste blik op de pagina van vorig jaar. En wat ik vooral erg jammer vind het laatste stukje van mijn collega weblogger. Ik moet nog lachen als ik hem op zijn Tackx op de foto in de slaapkamerkast zie zitten.

Jammer, maar wat leuk is moet een keer ophouden, anders blijft het niet leuk. Met de nieuwe webloggers zullen we proberen in ieder geval niet in te leveren op de kwaliteit. Ik hoop dat Hans het allemaal een beetje blijft volgen en mij af en toe wat van zijn zeer gewaardeerde kwinkslagen influistert.

Het stokje is over gegeven en Hans heeft aangegeven dat hij best wel af en toe een stukje met ons wil fietsen. Dat we de plaats en de tijd even door moeten geven. Het ligt voor op mijn lippen om te zeggen 3 juni 2010 in Bourg d’Oisans. Dat is wat flauw, want ik weet dat Hans er lang over heeft nagedacht en dat de keuze weloverwogen is gemaakt. Daarmee kan ik het natuurlijk nog wel erg jammer vinden. Voorlopig blijft het nog even afwachten of degene die het stokje aanpakt zich kan meten aan degene die het stokje af geeft. En wie weet, er kan nog ingeschreven worden, en je kunt ook gewoon komen kijken in Frankrijk.

Read more...

Stokje door gegeven

Zoals de meesten wel weten doe ik in 2010 niet mee met de Alpe d’Huzes in Frankrijk. Dit is een weloverwogen (moeilijke) keus geweest waar ik af en toe best mijn twijfels over zal hebben. Maar de keus is nu eenmaal gemaakt en daarna is het klaar. Dat wil niet zeggen dat ik de editie in 2010 niet zal steunen daar waar ik kan en het gewenst is. Integendeel! Ik weet inmiddels wat er allemaal bij komt kijken en wat je als renner moet doormaken. Daar waar ik kan zal ik dan ook graag een ieder een zetje in de rug geven als dat nodig en gewenst is.

Op zondag 4 oktober heb ik de eer gehad met de nieuwe groep fietsers (zaten ook oudgedienden bij die in 2010 wederom van de partij zijn) kennis te maken en een fietstochtje op de Veluwe te maken. Op zaterdag 26 september was overigens al een eerste verkenning geweest met Hans de Haan die op 4 oktober niet in de gelegenheid was mee te gaan.
Die zondag hebben we onder het genot van een zonnetje een heerlijke tocht gemaakt waarbij in totaal 11 man aanwezig waren. Het fietsen in de groep ging buitengewoon goed. Het is altijd maar weer afwachten hoe het gaat. Zeker als er mensen bij zijn die niet gewend zijn in een groep te fietsen. Een klein foutje en je hebt zo vier man op het asfalt liggen met alle gevolgen van dien. Tijdens het fietsen bleek de motivatie enorm hoog te zijn. Bij sommigen zelf extreem hoog want als Marco van Dijk op tijd is, is dat heel bijzonder.
Die dag bleek wel dat sommigen nog een hele lange weg hebben te gaan (in noem geen namen Marco) maar de manier waarop ze nu al bezig zijn roept bij mij enorm veel respect op (ook hier noem ik geen namen Marco). Ik ben dan ook trots dat ik die zondag heb mogen meefietsen en heb met een gerust gevoel het stokje door kunnen geven. Met Toine Rennen had ik afgesproken dat hij mijn stokje zal overnemen.
Ik heb er alle vertrouwen in dat de prestaties van dit jaar in 2010 minstens geëvenaard gaan worden. Zeker omdat ze het geluk hebben dat teamcaptain Leo ook in 2010 hun weer zal bijstaan. Ik wens alle renners dan enorm veel succes toe. Mocht iemand nog een keer een fietsmaatje nodig hebben om te trainen dan houd ik me aanbevolen.
Wat de weblogstukjes betreft zou Marco volgens mij een prima vervanger voor me kunnen zijn.

Ik zal jullie met meer dan gemiddelde belangstelling volgen.

Hans de Kler

Read more...

Het wordt weer serieus

Het wordt serieus zoals onze zuiderburen zeggen. Hebben de oud Alp d’Huzessers nog kunnen teren op de geleverde prestatie’s en de opgebouwde conditie en kracht deze zomer, dat is per 12 oktober afgesloten en we staan er weer helemaal blanco voor. Nieuwe webpagina, nieuwe teams en vooral een zeer magere sponsorstand. Er is al wat gefietst om wat ervaringen uit te wisselen en een en ander is al uitgebreid beschreven door Marco.

Ik moet zeggen dat hij literair gezien zeer uitgebreid is ingegaan op zijn klim van 67 meter. Ik wist het hoogte verschil niet, maar het maakt me wel nieuwsgierig naar wat hij nog weet na een klim van 12 kilometer. Zo’n lege pagina maakt je wel wat sentimenteel. Al die serieuze stukken waarover ik van gedachte heb gewisseld met onze webloggende afhaker. Waarbij allerlei goed bedoelde adviezen verkeerd werden uitgelegd en daardoor enigszins lachwekkend werden.

Graag wil ik nog even ingaan op mijn bezoek aan de afsluitende middag op 12 oktober. De opkomst van ons team was wat magertjes, maar over het algemeen in mijn ogen boven verwachting. Los van een fantastisch bedrag, inspirerende speeches en ideeën en de toezegging dat Erica Terpstra volgend jaar het startschot gaat lossen was er ook Betty. Degene die meegedaan hebben weten wie het is, en voor de nieuwkomers ik leg iets uit, als je ze ziet weet je gelijk wie het is.

Betty gaf aan dat iedereen zich een dag Alp d’Huzes kado zou moeten doen. En zo moet er ook tegenaan gekeken worden. Hoeveel ontzag de Alp ook inboezemt, de dag zelf is een kado wat je vanzelf overkomt. Maar zover is het nog lang niet. Eerst moet er veel geld opgehaald worden en moeten er erg veel kilometers gemaakt worden. Weer naar de keuring, weer in een bekertje piesen.

Voor iedereen die net als ik niet van spinning houd, geniet van de laatste dagen in de korte broek, weliswaar met kippenvel op je benen aan de start maar je kunt de hele winter nog je eigen inpakken. Verder allemaal de datum vrij houden voor de teambijeenkomst zodat we er een flinke klap onder kunnen geven. Ik ga nog een weekje op hoogtestage in Duitsland en daarna probeer ik weer op regelmatige basis jullie lastig te vallen met mijn goedbedoelde onzinnigheden.

Read more...

Een heuvel te ver voor Marco

Beste medestanders in de strijd tegen kanker,

Daar gingen we dan zondag. Op naar restaurant De Heideroos in het mooie plaatsje Eerbeek. Ik nietsvermoedend vanuit het vlakke land hier in Rijnmond en vol goede moed. Mijn nieuwe fiets was immers een dag tevoren opgehaald bij Herman Braun in Spijkenisse, dus wat kon er nog verkeerd gaan. Bedankt overigens voor de complimenten in de sfeer van: "he, wanneer maken ze hem af, hij staat nog in de grondverf", en ga zo maar door......

Iedereen verzameld en dan maar weer wachten op de man die het dichtst bij vertoeft (vanaf de naastgelegen camping 3 keer voorover vallen en hij zou er zijn). Hans de Kler kwam dus (weer) te laat aankakken.... Uiteindelijk gingen we om 10:20 dan toch op pad. Er werd van voren nog snel even geroepen dat we een gemiddelde van 28 a 30 km/uur aan zouden houden.... Ik had de eerste twee maanden van mijn training (op 1 augustus begonnen) al moeite genoeg om een tempo van 25 km/uur aan te houden, maar Ad stelde me gerust dat je in een groep toch gauw 3 km/uur harder zou rijden dan alleen.

Het eerste stuk ging aardig op de overal liggende beukenootjes na: het is een wonder dat niemand lek reed. Al ras bleek dat ik niet in de wieg gelegd ben voor het rijden in een groep, wat ik overigens al wist van 30 jaar geleden.... Toch volgehouden en maar hopen dat ze het voor je goed doen: wat een samenwerking. Dat liep gesmeerd.

"We komen zo ook nog even de Posbank tegen", liet Hans zich in een onbewaakt ogenblik ontvallen. Nu ken ik alleen de Postbank, dus ik maakte me nog geen zorgen. Had ik maar van tevoren op http://www.heuvelsfietsen.nl/Veluwezoom/Posbank.php gekeken dan had ik kunnen zien dat er 67(!) meter de lucht in moest worden getrapt. Nu lijkt 67 meter niet zo ver, maar de hoogte in valt dat toch niet mee. De heuvels die ik hier in de buurt ken, zijn de Van Brienenoordbrug en de Spijkenisser brug en die vallen best mee.

De hartslag liep al snel op tot verontrustende waarden. Zou mijn maximale hartslag dan toch boven de 175 liggen....??? Deze bleef gelukkig bij 172 steken toen al weer een stukje vlakker weg opdoemde. Wel veel te hoog en ruim boven mijn zogenaamde omslagpunt: dus het verzuren was begonnen...... Ook nog even meemaken dat de net aangeschafte fiets niet lekker schakelde (afstellingsfoutje) en dan val je bijna om als je nagenoeg stil staat.....Maar Ad en Hans kozen evoor om mij te helpen en zij hebben me "naar boven gecoacht". Wat een kanjers: bedankt daarvoor! Ook de rest van de ploeg was solidair en bovenop stonden ze ons al op te wachten.

Naar beneden is een heel ander verhaal. Moest ik toch in de remmen omdat de kanjers voor me niet hard genoeg reden....Maar ja, ik had dan ook de meeste massa waar de zwaartekracht aan kon trekken, dus dat is niet eerlijk. Voor de tweede keer de Posbank op van de andere kant, daarvoor heb ik gepast. Ad was zo vriendelijk om samen met mij over een bijna alleen maar naar beneden lopend fietspad over de hei te fietsen. Dat ging weer lekker.

De ochtend afgesloten met een kop koffie en een heerlijke punt appeltaart met flink wat slagroom en op naar huis. Nog even remmen op de A15 ter hoogte van de flitser (bedankt voor de waarschuwing, Ad) en op tijd weer thuis voor de zondagse verplichtingen.

Een mooie ochtend! Bedankt allemaal.

Read more...

Ad trapt af

De vakantie zit er op, Alpe d’Huzes 2009 wordt binnenkort afgesloten en er worden voorzichtige plannen gemaakt voor het komend jaar. Een aantal zaken zijn nog onzeker, waar komen we terecht, wie gaan er mee, en wie wordt mijn duo partner voor de weblog . Een aantal zaken staan ook al vast: Geesje gaat mee, Leo is weer de teamcaptain en de trainingen worden begeleid door mijn gewaardeerde fietspartner en naamgenoot.

Verder moet alles weer van voor af aan beginnen, houden we dezelfde naam of nemen we wat nieuws. Onwillekeurig zit je dan een beetje te denken. Ik voelde zelf wel wat voor Geesjes jongens, dan moeten alleen Jose en Christel op 3 juni volgend jaar een snorretje op tekenen. Achmea’s bocht zou ook kunnen, maar de vraag is of daarmee het hele team benoemd is. Vervolgens dacht ik aan de naam: “Lylianne’s trots”. Maar er doen ook mensen mee die niet bij de expertisedienst werken. Vervolgens liet het me niet met rust en voor mezelf weet ik al wat het gaat worden. Als ik het mag zeggen gaan wij volgend jaar de berg op onder de super motiverende naam: “Geesjes trots”. Tenminste als dat mag van Geesje natuurlijk en als meer mensen het een goed idee vinden.

Verder heb ik begrepen dat er toch een aantal mensen van ons team zijn die behoorlijk doorgetraind hebben. Ik herinner mij een uitzending van één vandaag waarin een officier van justitie haar beklag deed over het feit dat zij een ongevalletje had gehad omdat zij een op hol geslagen peloton mannen met een verhoogd testosteron spiegel was tegen gekomen. Het eerste wat ik dacht was: “Goh, Christel en Jose konden zeker niet”.

Dat is natuurlijk een grapje maar de uitzending van één vandaag was wel weer rede voor het oprakelen van de al oude discussie met de vuttende medemens. Ingezonden brieven in de krant dat mensen met hartkloppingen op de fiets zitten, bang om een race fiets tegen te komen. De al oude vraag waarom er geen bel op een race fiets zit. Mocht er iemand met die opmerking komen is deze gemakkelijk te pareren met de opmerking dat er ook geen hakken onder voetbalschoenen zitten.

En mocht je trainingsrondje vergald worden door breeduit fietsende niet werkende streekgenoten, die hun tempo hebben aangepast aan wat ze die dag te doen hebben, dan moet je maar denken dat over een maand als de handschoenen uit de kast komen onze vuttende of bejaarde fietspadvullers achter hun voordeur verdwijnen. Hun fiets in het vet zetten en pas volgend jaar april op zijn vroegst weer tot last zijn.

Ik ben benieuwd wie er komend jaar aan mijn zijde de flanken van de Alpe d’Huez gaat beklimmen. Van sommige weet ik het al, en sommigen zijn ook al hard met de voorbereidingen bezig. Zo hard dat niet alleen de vakantie kilo’s er af zijn, maar ook al de dieper liggende kilo’s. Ook ben ik benieuwd of mijn webloggende collega met mij de pen op wil pakken en eventueel ook de fiets, maar dat volgt allemaal vanzelf. Belangrijk is dat ik de aftrap heb gegeven en me voor genomen heb om met regelmaat jullie van tips en de noodzakelijke flauwekul te voorzien. Wordt vervolgd.

Read more...