Getekend door de sport

Ik meen dat ik het vorig jaar al eens gehad heb over de de benen van de wielrenners. De pezige benen met de ballon kuiten en het gesoigneerd zijn daarvan. Dat op de fietsvereniging al met de paplepel werd ingegoten dat tijdens het seizoen de benen glad geschoren moesten zijn en zo niet dan werd je naar huis gestuurd.

Los van het feit dat de spier ontwikkeling de fietsers benen verraad, zijn er ook nog de tekeningen van valpartijen en andere manieren van onvrijwillig afstappen. Ook ik ben met mijn benen niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Al voor ik ging fietsen was het eerste litteken al een feit. Dat is veroorzaakt, toen ik op mijn vijftiende met mijn neef naar Engeland ging. Op de camping was het ‘s nachts zo koud dat mijn neef het campinggas brandertje had aangezet. Toen ik even naar het toilet was heeft hij het brandertje uit gedaan en buiten de tent gezet. Toen ik terug kwam ben ik daar de knieën gezakt en jullie raden het al precies op de brander gaan zitten. Als je goed keek zag je camping gas in spiegelschrift staan.

De meeste littekens zijn uit de tijd dat ik in de winter in de Drunense duinen reed. Mountain bikes of cross fietsen waren er nog niet. Gewoon een oude racefiets en daar profiel banden op leggen. Om gemakkelijk in de toe clips te komen werd aan de achterkant een afgezaagde toe clip beugel gezet. Die werd wel geprobeerd om af te vijlen, maar het bleef toch een verraderlijk scherpe punt. Als je struikelde of je fiets bleef hangen, steeds sloeg je met je been tegen het stuk ijzer.

Op zich allemaal nog wel stoere littekens, maar het meest imposante litteken is een rode streep die over mijn scheenbeen loopt. Je mist haast de puntjes van de hechtingen er naast. Als je er een verhaaltje bij moet maken zou ik kunnen verteleen dat ik uit de bocht gevlogen ben en dat ik door een afrastering ben gereden. Dan zou iedereen vol ontzag aangeven dat ik er nog goed af gekomen ben. Het had veel beroerder afkunnen lopen dan alleen een streep op mijn been.

Ik zou dat kunnen zeggen maar dat is niet waar het van komt. Met het oog op de teambuilding is het belangrijk dat je alles met elkaar deelt en geen geheimen hebt voor elkaar. Immers belangrijk is dat je weet wat je aan elkaar hebt. Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat de oorzaak van de rode streep op mijn been zijn oorzaak niet vindt in stuurfouten, van de weg gedrukt zijn of een glad stukje weg.

De werkelijke oorzaak is haastige spoed. Nog even snel na het douchen het periodieke ritueel van het seizoen. Even snel met een scheermesje er langs om weer glad voor de dag te komen. Daarbij heb ik een mesje gepakt dat pas vervangen was en even snel over mijn scheenbeen getrokken. Toen ik naar het mesje keek zat mijn vel netjes opgekruld in het mesje. Dat werd een schaafwond en vervolgens een litteken. Zo zie je maar de oorzaak is vaak lang niet zo stoer als het resultaat.

Read more...

Keuzes maken

Na het sinterklaasfeest van gisteravond moest het vanochtend dan weer gebeuren, een trainingsrondje.
Verschillende teamgenoten doen hun duurwerk nu binnen op de taxc. Ik heb die van Karel van Doorn mogen lenen maar vooralsnog staat die ongebruikt in de kast. Als het even kan wil ik proberen de winter buiten door te rijden.
Vanochtend was het dus weer zo ver. Een beroerde nacht gehad. Onze dochter is ziek, of het “sinterklaas stress” is of de Mexicaanse griep is niet duidelijk, maar ze heeft me vannacht wel een paar uur wakker gehouden. Vanochtend ging de wekker dus redelijk op tijd. Nog maar even een keer omgedraaid tot hij weer ging. Tsja, ik kan twee dingen doen, blijven liggen of fietsen….. met een zucht en een gaap kies ik toch maar voor fietsen.
Vervolgens de tweede keuze van de dag, het was nu droog maar het heeft vannacht flink geregend en er zouden deze ochtend buien kunnen komen. Pak ik de racefiets of toch maar de mountainbike. Gisteren net de ketting van de racefiets schoon gemaakt met zo’n vernuftig apparaatje en vervolgens weer ingevet. Zonde als het vocht en de zandkorrels dan gelijk weer toeslaan, kortom toch maar de mountainbike.
Volgende keuze. Ga ik het asfalt op of toch maar het bos in? Aangezien ik niet net als Ad zo’n liefhebber van tegen de wind in fietsen ben besluit ik het bos in te gaan. Fiets achterop de auto en op naar Hellendoorn. In Hellendoorn, zowat bij captain Leo in de achtertuin, liggen twee mooie routes op de Sallandse heuvelrug. Een lange van 30 km over meer brede paden en een korte van 18 km met steile beklimmingen en meer smalle paden, kortom zwaarder dus.
Volgende keuze, welke route neem ik. Nou vooruit, de korte. Na drie bochten vraag ik mij al af of dit besluit juist was. De regen van vannacht heeft zijn werk gedaan. De smalle paden zijn veranderd in modderpoelen. Voorzichtig zoek ik mij een weg langs de randen om te voorkomen dat ik straks modder heb op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Onbegonnen werk (dat schoon blijven dus..) Na een halfuurtje ploeteren weer een modderpoel. Ik zoek weer het kantje op. Het kantje blijkt stijl. Mijn achterwiel slipt weg en glijd de modder in. Geen houden meer een, bats, daar lig ik. Het valt nog mee, voet en onderbeen in de drek, de rest in het mos. Snel weer op de fiets en kijken of er geen andere fietsers zijn die het gezien hebben. Verder maar weer.
Even verder volgt een serieuze beklimming. Een hele serieuze! Beetje korter dan de Alpe d’Huez maar een stijgingspercentage waar de Alpe d’Huez nog iets van kan leren. Terug naar het laagste verzet en maar blijven draaien. De ketting en tandwielen onder de drek kraken en knarsen. Vervelende wortels en watergeulen in de klim. Ik moet door een geul, zet aan om het kantje weer op te komen, achterband slipt…. Ik moet van de trappers. Stukje bergop lopen om een plek te zoeken waar ik er weer op kan en fietsen maar weer. Verdorie, dat ik daar nou niet fietsend boven kon komen, ik baal.
Na een uur en vijftien minuten bereik ik bijna het eindpunt. Ik kan recht door naar de auto en afslaan de route weer op voor nog een rondje. De gedachten schieten door mijn hoofd. Beetje korte rit. Ik ben nat en vies, de bagger zit inmiddels tot in mijn neus. Een douche klinkt aantrekkelijk! Waarom zou ik nog een keer die bagger in gaan. Wat zeur ik nu, ik wil straks een paar keer die berg op, ik kan kiezen, een kanker patiënt heeft geen keuze. Ik stuur het bospad op voor de tweede ronde.
Als herboren begin ik aan de tweede ronde. De modderpoelen waar ik in de eerste ronde nog veel ontzag voor had deren mij niet meer, op snelheid er door heen, de bagger zit toch al overal. In een flits, hé daar lag ik net. Dan komt de aanloop naar de klim weer. Het schakelapparaat kraakt en piept, door de modder wil hij bijna niet meer terug. Ik trap door, de hartslag neemt toe, ik adem zwaar. Daar is de geul weer waar het daarstraks mis ging. De achterband slipt weer maar ik weet het op te vangen. Nog even doordrukken en de top is bereikt. Een gevoel van euforie komt over mij heen, zal dit straks op de alp ook zo voelen?
Verder over meer brede paden. Uiteindelijk bereik ik na een uur en vijf minuten de splitsing weer. Ik ben trots op mezelf, 10 minuten sneller dan de eerste ronde. Nog even de Nijverdalse berg op fietsen naar de auto en klaar. Ik trek bijna al mijn kleding uit en kruip in de auto, moe, vuil maar voldaan. Die douche heb ik nu echt verdiend!
Toine

Read more...