De bagagedrager

De Alpe d’Huzes veteranen onder ons hebben het steeds over de bagagedrager en de mensen daarop. Ook Ad weer in zijn laatste weblog. Ik geloof dat ik het begin te begrijpen.

Elk weekend is het momenteel weer hetzelfde. Als ik weer begin te denken aan mijn wekelijkse fietstocht dan gaat het sneeuwen. Ook dit weekend was het weer hetzelfde liedje. Gealarmeerd door de plaatselijke krant waarin stond dat het strooizout nu echt bijna op is vreesde ik het ergste voor vanochtend. Er was vannacht weer een mooi aantal cm. gevallen. Eerst maar weer eens de hond uit gelaten om gelijk de situatie op het fietspad te checken. Ze hadden geschoven. Ik trof een spoor van een mountainbike! Als die het kan dan kan ik het ook!

Fietskleren aan en gaan met die banaan. Uiteraard weer op de mountainbike. Ik besloot een asfalt rondje te doen over de Holterberg, ongeveer 55 km. Eerst richting Bornerbroek en Enter, de fietspaden waren hier geschoven, maar er was best goed op te fietsen. De benen waren nog een beetje stram maar dat heb ik altijd in het begin. Vervolgens door naar Rijssen en dan de weg op naar Holten, hier was wel gestrooid. Er staat een stevige tegenwind, echt soepel fiets ik nog steeds niet.
Al fietsend dwalen mijn gedachten af. Ik stel me voor hoe het is om tegen de Alpe d’Huez op te fietsen. Ik ben vroeg gestart. Het is schitterend weer. Ik kom boven. Boven op de berg staat Betty me aan te moedigen. Ik ken haar niet maar begrijp van de veteranen dat als je haar hoort en ziet je gelijk weet dat dat Betty is. Op naar de volgende klim. Langs de weg staan bekenden me aan te moedigen. Uiteraard ook captain Leo en Geesje.

Als ik aan Geesje denk komen de gedachten uiteraard gelijk bij Hans. Ik denk aan de foto van vorig jaar van Hans op de berg met zijn muts op, verdomme! De gedachten gaan naar mijn vader, ik zie mezelf als klein jongetje samen met hem op de alp staan de tourrenners aan te moedigen. Wat zou hij denken als hij me de berg op kon zien fietsen? Verdomme! Meer mensen schieten door mijn hoofd, ome Jan en ome Jos en nog een paar……

Plots ben ik weer in het heden. De stramme benen zijn weg en onbewust ben ik harder gaan fietsen. Ik geloof dat ik het begin te begrijpen, dat bagagedrager verhaal……..
Ik zet nog eens aan. Vlieg de Holterberg op en zoef de berg af Nijverdal in. Dan door naar Wierden en vervolgens terug naar Almelo. Voldaan stuur ik mijn oprit op. Ik heb er zin in, de dagen tellen af, nog 122 te gaan. Maandag team meeting, dinsdag een uurtje spinning en zondag, of het nauw heeft gesneeuwd of niet, dan ga ik weer fietsen.

Toine

Read more...

Je zult het maar mogen doen.

Ondanks mijn herhaalde oproep ben ik nog steeds niet uitgenodigd voor een spinning marathon. De zes uur ga ik doen, maar dan moet ik daar wel ergens de kans voor krijgen. Verder weet ik nu waarom ik geen Tackx krijg en Marco wel. Uit zijn stukje begrijp ik dat de hele huishouding er op aangesloten is. Dat wil zeggen als hij Marjan achter na wil zitten ’s avonds zit gelijk het hele huis zonder licht. Bij ons hoeft het licht nog niet uit als het zover is.

Wat mij wel lekker lijkt bij de Tackx huis aansluiting is dat wanneer er iets saais op de TV is, dan kun je wat harder trappen. Bij een saaie voetbalwedstrijd lopen ze dan wat harder, bij “blik op de weg” rijden ze nog harder als te hard, dus meer frustraties en meer rijbewijzen die ingeleverd moeten worden. In de kook programma’s is alles eerder gaar.

Net als bij Marco is bij mij even de verderfelijke gedachte opgekomen dat ik de aardbeving in Haïti als concurrentie ging zien. Heel even heb ik gedacht, als ik nou eens Haïtiaanse kindertjes ga adopteren en die dan met winst doorverkoop. Of hulpgoederen ga ophalen en die als prijs voor de bingo gebruik. Wat te denken van plaatsnemen in het telefoonpanel om terug te bellen en dan een ander banknummer doorgeven.

Zulk soort ideeën krijg je alleen maar omdat je te veel tijd hebt. Door het koude en gladde weer zijn de rondjes beperkt. Iets kun je compenseren met schaatsen, maar het tellertje van de dagen tot Alpe d”Huzes komt al gevaarlijk dicht naar de honderd dagen. Dan nog maar even bladeren in mijn boekje. Het boekje heet “29 beruchte bergen en één vlak strookje”. Voor degene die dat interesseert, het strookje is het bos van Wallers, een kasseienstrook uit Parijs Roubaix.

Ik sla het hoofdstukje Alpe dHuez open, onder het hoofdje “de klim”. Aftellen van 21 naar 1 staat er als bijzin. De eerste regel is: “Wie voor de Alpe d’Huez staat weet niet wat hem te wachten staat”. Onwillekeurig denk ik terug aan de eerste avond in Frankrijk vorig jaar. Even met de auto omhoog, en inderdaad ik werd er stil van.

Het stukje gaat verder: “over de vlakke brug en afslaan richting de Alpe is er weinig wat op een berg lijkt, het blijft vlak. Ik zie de mensen lopen in de rode t-shirts, de auto’s geparkeerd en inderdaad weinig wat op een berg lijkt. Je rijdt langs de campings, geen stijging, maar dan de bocht naar links vol omhoog. In gedachte hoor ik weer het ratelen van de derailleurs en het knarsen van de kettingen. Ik denk weer terug aan de fietsenmaker op de camping die de achtertandwielen 32 al had verkocht voor hij ze in zijn handen had.

Als ik zo het hele stuk lees, dan denk ik dat is geen kattepies, je zult het maar moeten doen. Met ingehouden adem lees ik het stukje in een keer uit, van bocht 21 tot en met bocht 1. Ik herken de dorpjes die worden beschreven en denk jeetje je zal dat toch gedaan hebben. Zoals het beschreven wordt lijkt het haast onmogelijk, haast zou ik de schrijver gelijk geven, maar hij heeft het één keer gedaan en ik en nog een groot aantal mensen zes keer. Het overgrote deel van de deelnemers van vorig jaar heeft meer als één keer omhoog gereden.

Ik sla het boekje dicht en denk weer aan het tellertje van het aantal dagen. Ondanks het weer gaat het door, dus maar zo snel mogelijk het vaste rondje een beetje uitbreiden. Mocht een van de nieuwkomers het boekje in handen krijgen: “Je moet niet alles geloven wat er in staat”. Goed voorbereid is het te doen, ook met een tandwiel kleiner als 32. Vergeet niet dat we allemaal een denkbeeldige bagagedrager hebben. Je zou verwachten dat de mensen daarop het zwaarder maken, maar dat is niet zo. Zij zorgen voor het zetje dat het mogelijk maakt, maar zij zorgen er ook voor dat het een bijzondere dag is..Als je het boekje leest denk je: “Je zult het maar moeten doen”. Als je kijkt voor wie je het doet, wie er op je bagagedrager zit, en aan wie je denkt als je op de fiets zit dan denk je:”Je zult het maar mogen doen”.

Read more...

Afzien

Afgelopen zondag moest het weer gebeuren.
Enige tijd geleden had ik al eens een route uitgezocht in het fietsknooppuntennetwerk. Je weet wel, dat van die kleine bordjes met een nummer in een rondje waarbij je van het ene naar het andere nummer fietst. Hier niet zo ver vandaan is een route uitgestippeld van ongeveer 45 km, met aanrijden en terugrijden zo’n 55 km totaal. Een route via Delden en het mooie natuurgebied Twickel met het kasteeltje, vervolgens richting Borne en Saasveld en dan via Zenderen terug.

Ik had de route al eens geprobeerd op de race fiets maar dat ging niet goed. Bij één van de eerste afslagen moest ik al een klinker weg op waarbij ik, om met de legendarische woorden van de trainer van onze plaatselijke voetbal trots te spreken, “blij ben dat ik geen kunstgebit heb anders zou hij er spontaan uitvallen”. Daarna doemde er ook veredelde bospaden op, niet geschikt voor de racefiets dus, daarom brak ik de route af.

Op deze zondag moest het nu dan toch gebeuren. Uiteraard nam ik de mountainbike weer want voor de racefiets zijn de wegen nog niet geschikt. Ik had me goed voorbereid. Een strookje met de te volgen nummers zat op mijn stuur geplakt. Inmiddels was ook hier in het oosten de dooi ingevallen. Het regende flink. Na het raadplegen van de buienradar besloot ik dat ik om een uur of twee zou vertrekken, dan zouden de buien weg zijn. Om twee uur stond ik klaar voor vertrek en inderdaad was het droog.

De grote wegen waren mooi schoon echter zo gauw ik op kleine wegen en bospaden kwam lag er nog een hoop natte prut (iets wat ooit sneeuw was geweest). Het water en de prut spatte hoog op, al gauw had ik een zoutsmaak rond de mond. (Ja Ad, hier hadden we nog wel zout.) Ook kwam ik op wegen waar de laatste weken op geschaatst kon worden. Die ijslaag was nu echter veranderd in een zuigende laag. Bij iedere trap op de pedalen slipte het achterwiel en door de weerstand van de sompige “ijslaag” kwam ik nauwelijks vooruit. Zwoegend ging ik verder, wetend dat bij de volgende afslag er mogelijk weer een schoon asfalt wegdek op me te wachten lag (of niet).

Tot overmaat van ramp had de buienradar vandaag ook geen gelijk. Nauwelijks een kwartier onderweg begon het weer te regenen en dit ging zo een uur door. Goed gekleed had ik het gelukkig niet koud, op twee onderdelen na dan, mijn beide voeten. Voor de race fiets heb ik van die mooie schoenhoezen, voor de mountainbike niet. Onze teamcaptain had in zijn wekelijkse tip al eens gesuggereerd om met plastic zakken om de voeten te rijden. Omdat ik dat er niet echt uitzien vind besloot ik dat niet te doen. Helaas liepen na anderhalf uur over natte wegen mijn schoenen vol. En langzaam werden de voeten koud. Opgeven was echter vandaag geen optie, ik wilde het rondje vol maken, dat had ik mezelf beloofd.

Na twee uur en drie kwartier zwoegen en afzien was ik weer thuis. Voor de rekenaars onder jullie: “Inderdaad, een erg laag gemiddelde!” Ik werkte mezelf van de fiets en zette de eerste stappen als een hark. Mijn voetzolen voelde ik nauwelijks meer. Gauw alle natte kleding uit bij de achterdeur en onder een hete douche, het brandde aan de voeten, sjonge wat knap je daar van op! Moe maar voldaan denk ik terug aan deze helse tocht.

Volgend weekend weer! En als het regent toch maar met plastic zakken aan de voeten.

Toine

Read more...

Fietsen en sponsoring en sponsoring en sponsoring....

Vandaag weer een streng mailtje van onze teamcaptain ontvangen (je zou hem als leidinggevende hebben, dan ben je mooi in de aap gelogeerd, zoals ze dat zo mooi uitdrukken...). Maar hij heeft natuurlijk wel gelijk: we zijn er niet als eerste voor de lol en de voldoening van het trainen en het fietsen, maar voor het bijeen schrapen van zoveel mogelijk sponsorgeld. Dat de strijd tegen de ziekte kanker niet het enige is waarvoor veel geld nodig is, blijkt vandaag maar weer eens. Wat een concurrentie van Haiti. Je mag het natuurlijk niet denken, maar zo af en toe komt het toch boven: "wat zou het mooi zijn als al dat geld dat nu wordt ingezameld naar het KWF zou gaan...". Maar dat kan natuurlijk niet en ook op dat eilandje in de Caribbean is de nood zeer hoog en hebben ze onze steun hard zat nodig.


Dus dan toch maar weer vol goede moed aan de slag met het werven van sponsoren. Iedereen wordt ingeschakeld en het ziet er veelbelovend uit, maar ja, het duurt even voordat de eerste euro's binnen komen. Gelukkig zijn anderen in onze 3 teams van Alpe d'Achmea al wat succesvoller en dat geeft de burger moed. Ook Ad is aan het brainstormen.....en jullie weten: De Bikkel uit Brielle en stormen, dat zijn twee zaken die goed samen gaan: de Bikkel overwint elke storm, dus binnenkort kunnen we wat verwachten!


Dan is het vanuit dat plaatsje midden in het Twentse land wel erg rustig. Maar ja de profronde van Almelo is ook pas op 27 augustus en dat duurt nog even.. www.profrondealmelo.nl. Maar je kunt je vergissen en zonder dat je het hier in het westen weet, broeden ze daar op geweldige plannen. We gaan het meemaken.


Toch nog heel even over het fietsen, want dat is zo leuk....


Ik moet het bekennen: "ik ben een echte BAMBIX-jongen (www.nutriciakindervoeding.nl/en/Bambix.aspx)", om met de Bikkel uit Brielle te spreken. Ik ben nu een paar dagen bezig op de Tacx op zolder en wat gaat dat machtig!! Lekker de korte broek aan en een shirtje met korte mouwen. Zonnebril op, de hoogtezon aan, stereo op 8 en lekker draaien met die beentjes. En voor het milieu is het ook nog eens goed want ik heb de uitvoering met PowerBack, wat zoveel wil zeggen als dat ik met het fietsen de energie weer teruggeef via het net aan Eneco. Als ik bezig ben kookt, strijkt, stofzuigt -en alles wat nog meer energie kost- de hele buurt gratis! Nog even en een kan een eigen energiecentrale beginnen....


Tot binnenkort als ik weer op de Tacx zit: foto volgt....


Marco.

Read more...

Brainstormen over sponsoring

In de weken dat er sneeuw lag en dat het geijzeld had, was het onmogelijk om te fietsen. Het strooizout tekort in Brielle en Westvoorne heeft zelfs het journaal gehaald. De lange rechte weg tussen het kanaal en de Brielse Maas was zo glad dat je er niet eens kon lopen laat staan fietsen. Er was geen stukje van het asfalt vrij, alles was ijs. Tot overmaat van ramp gingen ze om de boel enigszins begaanbaar te maken zand strooien met een klein beetje pekel, de nachtmerrie van de gemiddelde ketting, en wat te denken van je aluminium frame.

Met aandacht heb ik de stukjes van mijn mede webloggers gelezen. Voor Twan heb ik al een emmertje klaarstaan zodat hij ook kan blijven fietsen als het koud is. Voor Marco heb ik een nieuw receptje voor appeltaart. Immers de reactie’s op zijn prijsvraag zijn hemelschreiend laag. Hoewel de vraag natuurlijk niet erg gemakkelijk is, is geen enkele reactie wel zeer minimaal. Gokken blijft moeilijk, immers het zou kunnen zijn dat je iemand voor het hoofd stoot, maar met de rappe uit Rotterdam lijkt me niets mis. Ook het watje uit een Winschotense drogist lijkt mij geen mensen voor het hoofd stoten. Dus zou het dan toch aan de appeltaart van Marjan liggen, ik heb er nooit een stukje van op, maar met al die kant en klaar pakken kan daar toch weinig aan verknoeid worden.

Het zal wel aan de tijd van het jaar liggen, maar er is over het algemeen weinig reactie op de pagina, terwijl er toch best wat tijd in wordt gestoken. Omdat ik niet kon fietsen, ben ik eens na gaan denken over manieren om geld op tafel te krijgen. Immers we hebben al wat, maar we zitten nog ver van het streefsaldo af. Ik weet dat er vorig jaar in het Westland een groot liefdadigheidsdiner is geweest, waar mensen op in konden tekenen.

Ook de spinningmarathon van Harry was ondanks dat er gespind werd toch reuze geslaagd. Ik heb geen wekelijkse verplichtingen bij zo’n donker zweethok, maar als er wat geregeld wordt ben ik wel bereid om mijn record van vorig jaar van vier uur met één uur te vergroten. Ik wil zelfs nog wel mezelf per uur laten sponsoren bij de medewerkers van Interpolis om het zolang vol te houden tot ik niet meer kan.

Verder heb ik er aan gedacht om voor de Chinees te gaan staan en Rennie’s per stuk te verkopen aan de mensen die naar buiten kwamen. Een soort gelijk idee had ik om Norit te verkopen voor de plaatselijke snackbar, die de smaakpolitie de toegang heeft geweigerd. Tandenstokers na het ombeperkt spare-ribs eten en ga zo maar door.

Ook heb ik gedacht om met een kraampje bij de plaatselijke homo-parkeerplaats te gaan staan met tissues en mondwater, leek me een gat in de markt. Ook van die plastic hoezen voor over de bekleding van je auto leken mij nuttige zaken voor de gelegenheid. Kon ik er nog wat gadgets bij verkopen als trekdrop en trekzalf en een gefotoshopte foto met daarop mij en de parkeerplaats bezoekende liefhebber in het café. Daarbij zou ik dan de krant van vandaag duidelijk zichtbaar onder mijn arm hebben. Leek me gemakkelijk voor de verantwoording thuis. Maar dan begin je door te draven en bedenk je dat een andere foto waarschijnlijk veel meer aan sponsorgeld op zal brengen en toen ik dat ging denken vond ik mezelf toch het verkeerde pad opgaan.

Maar wat dan, het houden van slipcursussen voor scootmobile’s, een wasstraat voor rolators en rolstoelen voor als ze door het park zijn gereden. Dit om te voorkomen dat de hondenpoep op het tapijt komt. Tulpenbollen uitspitten en verkopen aan de voedselbank . Illegale bestrijdingsmiddelen verkopen aan volkstuinders met vervelende buren. Het beschikbaar stellen van dat deel van mijn toeslag voor extra declarabele uren dat ik niet gehad heb, voor degene die ze alsnog weet te krijgen. Uitgebloeide vetplanten inleveren bij de frituurvetrecycling en ga zo maar door.

Overal zaten toch wel wat praktische of morele bezwaren aan en al gauw was ik weer terug bij het voorbeeld wat ik aanhaalde van de Westlandse deelnemers. Die hadden niet alleen een liefdadigheidsdiner georganiseerd, maar ook een fietstocht. Voor een behoorlijk inschrijfgeld kon je de route fietsen en voor de pauze plekken hadden ze een aantal tuinbouwschuren geregeld. Daar werd koffie geschonken, ook voor het goede doel. En dat deed mij denken aan de vroegere verzekeraars toertocht. Waar van alle maatschappijen toch gauw zo’n 300 man kwam. Misschien moeten we daar een serieus over gaan denken ergens in het midden van het land.

Het is maar een idee, maar daarnaast schrijf ik me bij deze ook in bij de eerste die een spinning marathon organiseert. Ik ga voor zes uur en als er iemand langer gaat doe ik mee. Voorlopig heb ik mijn brieven maar verstuurd en wacht ik op de reacties en wacht ik op de volgende goede inval. Mocht iemand het idee op de parkeerplaats in tegenstelling tot ondergetekende toch een goed idee vinden dan geef maar een belletje en geef ik de locatie door. De inkoop was ik nog niet mee begonnen. Succes met de trainingen en het winnen van sponsorgeld.

Read more...

De Bikkel uit Brielle, de R.... uit Rotterdam en het Watje uit W.....

"Wat een bikkels komen er toch uit dat kleine dorpje Brielle. Fietsen tegen de storm in, wat een geweldenaar".

Dat is de zin die ik al heel wat weken geleden als eerste opschreef toen ik de blog las van onze geweldenaar uit Brielle. Niet lang daarna overleed mijn moeder op haar 76e verjaardag: zij heeft de strijd tegen kanker niet gewonnen en is, zoals ik dat zie, strijdend ten onder gegaan. Op zulke momenten en terugkijkend op haar lijdensweg van enkele maanden wordt de moed je bijna wel ontnomen dat we ooit iets vinden tegen deze nare ziekte. Daarna ben ik zelf in een lastige periode gekomen, waarbij -toeval bestaat niet- lichamelijke klachten mij geveld hebben. Voor het eerst in mijn toch niet zo'n jonge leven acute bronchitis gekregen. Eigenlijk ben ik daar vandaag 11 januari 2010 weer pas een beetje bovenop. Dat wil dus zeggen dat van het fietsfront weinig nieuws te melden is. Maar iets over mijn splinternieuwe Tacx (nog nooit gebruikt) schrijven en mijn discussie over vuile fietsen met mijn fietsenmaker is wellicht toch nog lezenswaardig...

Ja, dan degenen met een Tacx boven op zolder of in de meterkast, de zogenaamde Bambixjongens, aldus Ad. Ik heb hem overigens niet van Marjan gekregen, maar gewoon zelf betaald. Hij staat op zolder naast de roeimachine van Concept-2. Ook al zoiets: wie gaat er nu roeien op het droge? Dat is toch veel leuker op het water, daar zijn die boten ook voor uitgevonden.... Ze staan allebei nog zo goed als nieuw je tegemoet te glimmen. Wat een mooi gezicht. Alleen daarvoor zou je het al doen: een genot om naar te kijken!

Fietsen doe je buiten dus toch maar (veel) liever op de fiets gekropen en de regen en wind tegemoet, zou je dan zeggen. Maar dan krijg je weer op je kop van de fietsenmaker... Herman Braun liep al te schelden bij de eerste onderhoudsbeurt: "Daar heb ik die fiets toch niet voor gemaakt! Elke dag door de regen, modder, zand en andere viezigheid uit de Rijnmond: zonde van mijn met eigen handen gemaakte bike!" Ik wachtte rustig af, dronk zijn koffie op en wenste hem sterkte met de onderhoudsbeurt. "Ik kom hem wel weer halen als je hem schoongemaakt hebt", en stapte op. Ik hoop dat ik hem nog mee krijg als ik hem binnenkort ga ophalen.....

Dan met Kerst ook nog de fietsscheurkalender gekregen: elke dag hoogstaande lectuur over fietsen in het algemeen en voor liefhebbers in het bijzonder. Mijn woordenschat op fietsgebied zal er zeker op vooruit gaan. Kwam mijn werkgever ook nog met een moderne manier van kerstpakketten geven: kon ik zelf o.a. een gratis abonnement op een blad uitzoeken: dat werd natuurlijk het blad Fiets, wie kent het niet..

Al met al zijn alle bij- en randzaken wel op orde. Nu het fietsen weer. Dat gaat deze week weer van start en verder zijn er voor de komende maanden al diverse trainingsstages gepland: dat wordt een mooi fietsjaar!

Ben toch benieuwd waar de R en de W in de titel voor staan. Wie het weet mag het zeggen en de goede oplosser, krijgt een appeltaart! Ik ben benieuwd.

Marco

Read more...

Witte wereld

Vanochtend (03-01-2010) om 9 uur opgestaan. Gordijn open, geweldig, wat ziet de wereld er mooi wit uit. Er is een centimeter of 10-15 sneeuw gevallen. Eerst maar eens de hond uit laten. Het vriest dat het kraakt. In de straat een vers pak losse sneeuw. Hans de Kler heeft me onlangs gewaarschuwd, sneeuw is als mul zand! Als ik de straat uitloop kom ik op een iets grotere weg met een fietspad. Ik word verrast. De sneeuwruimers hebben de weg vooralsnog gelaten voor wat hij is, wit dus, maar het fietspad hebben ze al onderhanden genomen. It geat on!

Terug naar huis. Hond naar binnen. Fietskleren aan. Veel laagjes heeft collega blogger Ad mij eens geadviseerd. Hemd, thermoshirt, fleecetrui en windjack. Korte fietsbroek en lange er over. Shawl om de nek, muts op en de helm er over en niet te vergeten de zonnebril tegen de schittering van de zon op de sneeuw. Uiteraard pak ik niet de race fiets maar de mountainbike.

Dan de weg op. Eerst door de dikke verse sneeuw de straat uit. Hij is vrij poederig ( ski term!). Ik fiets er vrij makkelijk doorheen de vergelijking met het mulle zand van Hans ging in dit geval nog niet op. Dan vervolgens het fietspad op. Het fietspad was netjes schoon geschaafd en gestrooid. Er lag nog een klein laagje maar echt glad was het niet. Het gaat eigenlijk best zo. Dan kruis ik een drukke weg, een schuiver heeft dikke ruggen langs de kant geschoven. Ik moet er door. Het voorwiel word door de sneeuw naar links en recht gedrukt. Ik wankel en slip maar blijf overeind, dit bedoelde Hans! Oppassen dus!

Ik fiets Almelo uit op weg naar Bornerbroek. Ik kom een groepje mountainbikers tegen, ik ben niet de enige. Ik geniet intens. Snuif de frisse lucht op. De zon komt voorzichtig over de besneeuwde bomen. Wat kan de wereld toch mooi zijn. Last van de kou heb ik niet. Ik denk aan de fietscollega’s op hun Tacx op hun bedompte zolders, ze weten niet wat ze missen!

Na een verloop van tijd nader ik weer een afslag. Na de les van de eerste sneeuwhoop begin ik op tijd met remmen. Maar, er gebeurt niets, ze zitten vast, nog wat harder knijpen en het lukt gelukkig wel. Sneeuw en vorst doen hun werk. Ik nader een met sneeuw bedekt weggetje. Versnelling een tandje terug, even uit laten lopen, bijremmen, de bocht door en weer aanzetten……… Maar dan schieten de trappers door. Ik kan trappen wat ik wil, de ketting loopt netjes over de tandwielen alleen het achterwiel neemt het niet over. Freewheel body stuk? Vraag ik me af. Die is een half jaar geleden vervangen vanwege hetzelfde euvel. Ik laat het achterwiel een keer stuiteren en draai aan de trapper. Hij pakt weer. Snel stap ik op. Ik kan weer fietsen. Lang duurt het niet. De trappers schieten weer door en nu lukt het niet meer om het lopend te krijgen.

Steppend terug richting huis. Onderweg bedenkend hoe dit kan. Als gauw is de conclusie dat het de vorst wel zal wezen die de palletjes blokkeert. Thuis gekomen een beetje warm water over de body en ja hoor het werkt weer, was het dus toch bevroren. Gelijk even een internet onderzoekje gehouden. Blijkt een veel voorkomend euvel te wezen, veel mountainbikers hebben er al eens problemen mee gehad.

De remedie volgens de kenners! Er eens flink overheen plassen als hij bevroren is! Ondanks de aanhoudende kou ga ik volgende week weer. Ik zal zorgen dat de blaas goed gevuld is.

Toine

Read more...

Powerbar

De wijzer is de twaalf gepasseerd en alles is gereset. Vroeg men gisteren aan je hoeveel je gefietst had dit jaar dan kon je zonder je te schamen zeggen, meer als 5.000 km. Nu opeens moet je bekennen dat je dit jaar nog niets gefietst hebt. Had je in het jaar van gisteren nog zes maal de Alpe d’Huez opgefietst, in het jaar van vandaag moet je nog maar zien of het gaat lukken. Aan de andere kant heb ik nu wel meer het gevoel dat het aftellen is begonnen.

Ik wens iedereen die dit leest Het allerbeste, veel gezondheid en geluk. En degene die gaan fietsen, vele probleemloze kilometers en een geweldige dag op de Alpe. Koen heeft op de avond voorafgaand aan de versie 2009 gezegd dat er op de berg wonderen gebeuren, en ik kan u verzekeren dat dit zo is. Wat ondanks een goede voorbereiding onmogelijk lijkt wordt bereikt, geloof me maar. En naast de Alpe zijn er nog een aantal zaken om naar uit te kijken, zoals de Tourstart in Rotterdam, het voetbal en de Olympische spelen.

Tot slot nog even een feit waar ik sinds kort uit ervaring over mee kan spreken. Misschien komt het dat ik erg vaak alleen fiets, maar ik vraag mij al jaren af wat er gebeurd met de energie uit een energiereep als je hem niet op eet. Wat er gebeurt als je hem op eet, valt in de praktijk wat minder uit als hetgeen op de verpakking staat. Maar menig fietser is toch van mening dat een Power-barretje je er weer bovenop helpt als je er doorheen zit.

De kwestie zou nog steeds onopgelost zijn als er geen slordigheidje zou zijn opgetreden. Ook even voor de wat jongere deelnemers, toen ik net getrouwd was werd al het wasgoed wat ik in de wasmand gooide door mijn kersverse echtgenote gecontroleerd en opgerolde mouwen werden terug gedraaid. Zo werd ook altijd gekeken of er nog wat in je zakken zat. In de loop der jaren wordt dat minder en zaken die voorheen zonder opmerkingen werden gedaan, zijn dan op eens je eigen verantwoordelijkheid.

Dan komt er wel eens een blauw verkleurd bankbiljet uit je spijkerbroek of je sleutelhanger is opeens weer als nieuw. Uit deze wat omslachtige inleiding zult u inmiddels wel begrepen hebben, dat er recent zo’n uitgewalste karamelachtige reep in de zak van mijn jack is blijven zitten toen het de was in ging.

Een en ander ging vrij onopgemerkt voorbij tot mijn vrouw het shirtje uit elkaar trok om het op te hangen. Ze voelde onder aan de zak een vrij compacte verdikking en ik werd ingeschakeld om een suggestie te doen over de mogelijke oorzaak. Toen ik aangaf dat het waarschijnlijk een reepje was wat er in was blijven zitten werd de zak binnenste buiten gekeerd en kon men vaag op de verpakking lezen dat hetgeen ik vermoede ook daadwerkelijk zo was.

Vanaf dat moment was het ook opeens weer mijn probleem, en moest ik zelf maar proberen hoe ik de kleverige koek eruit kon verwijderen. Dat ging niet gemakkelijk en ik vermoed dat dit komt omdat alle energie die in de reep zat, bij het wassen is vrijgekomen en is gebruikt om zich in de zak vast te zetten. Centimetertje voor centimetertje heb ik de koek los getrokken om de boel te verwijderen. Uiteindelijk is het gelukt en na nog een keer wassen kon het shirtje weer gebruikt worden. En zo is een jarenlange vraag door een toevalligheid in een keer opgelost. Veel succes met de trainingen.

Read more...