Ad trapt af

De vakantie zit er op, Alpe d’Huzes 2009 wordt binnenkort afgesloten en er worden voorzichtige plannen gemaakt voor het komend jaar. Een aantal zaken zijn nog onzeker, waar komen we terecht, wie gaan er mee, en wie wordt mijn duo partner voor de weblog . Een aantal zaken staan ook al vast: Geesje gaat mee, Leo is weer de teamcaptain en de trainingen worden begeleid door mijn gewaardeerde fietspartner en naamgenoot.

Verder moet alles weer van voor af aan beginnen, houden we dezelfde naam of nemen we wat nieuws. Onwillekeurig zit je dan een beetje te denken. Ik voelde zelf wel wat voor Geesjes jongens, dan moeten alleen Jose en Christel op 3 juni volgend jaar een snorretje op tekenen. Achmea’s bocht zou ook kunnen, maar de vraag is of daarmee het hele team benoemd is. Vervolgens dacht ik aan de naam: “Lylianne’s trots”. Maar er doen ook mensen mee die niet bij de expertisedienst werken. Vervolgens liet het me niet met rust en voor mezelf weet ik al wat het gaat worden. Als ik het mag zeggen gaan wij volgend jaar de berg op onder de super motiverende naam: “Geesjes trots”. Tenminste als dat mag van Geesje natuurlijk en als meer mensen het een goed idee vinden.

Verder heb ik begrepen dat er toch een aantal mensen van ons team zijn die behoorlijk doorgetraind hebben. Ik herinner mij een uitzending van één vandaag waarin een officier van justitie haar beklag deed over het feit dat zij een ongevalletje had gehad omdat zij een op hol geslagen peloton mannen met een verhoogd testosteron spiegel was tegen gekomen. Het eerste wat ik dacht was: “Goh, Christel en Jose konden zeker niet”.

Dat is natuurlijk een grapje maar de uitzending van één vandaag was wel weer rede voor het oprakelen van de al oude discussie met de vuttende medemens. Ingezonden brieven in de krant dat mensen met hartkloppingen op de fiets zitten, bang om een race fiets tegen te komen. De al oude vraag waarom er geen bel op een race fiets zit. Mocht er iemand met die opmerking komen is deze gemakkelijk te pareren met de opmerking dat er ook geen hakken onder voetbalschoenen zitten.

En mocht je trainingsrondje vergald worden door breeduit fietsende niet werkende streekgenoten, die hun tempo hebben aangepast aan wat ze die dag te doen hebben, dan moet je maar denken dat over een maand als de handschoenen uit de kast komen onze vuttende of bejaarde fietspadvullers achter hun voordeur verdwijnen. Hun fiets in het vet zetten en pas volgend jaar april op zijn vroegst weer tot last zijn.

Ik ben benieuwd wie er komend jaar aan mijn zijde de flanken van de Alpe d’Huez gaat beklimmen. Van sommige weet ik het al, en sommigen zijn ook al hard met de voorbereidingen bezig. Zo hard dat niet alleen de vakantie kilo’s er af zijn, maar ook al de dieper liggende kilo’s. Ook ben ik benieuwd of mijn webloggende collega met mij de pen op wil pakken en eventueel ook de fiets, maar dat volgt allemaal vanzelf. Belangrijk is dat ik de aftrap heb gegeven en me voor genomen heb om met regelmaat jullie van tips en de noodzakelijke flauwekul te voorzien. Wordt vervolgd.