Zaterdagochtend 26 maart was het zo ver; onze teamtraining in Berg en Dal stond op het programma.
Elke werkdag staat mijn wekkerradio erg vroeg om vervolgens in het weekend meestal uit te rusten. Deze dag niet, want we moesten rond half 9 verzamelen. Tja en dus ging dat ding al rond zes uur (ik ben een lastminute planner dus alles moet dan nog ’s sochtends vroeg gebeuren).Ontbijtje, fietskleren uitzoeken banden pompen (met dank aan een wakkere en geduldige Marco) bidon vullen, reepjes mee. Pff ’ s avonds alles klaar leggen is misschien een beter idee (en blijft waarschijnlijk ook bij een idee :-)). Zaterdag ochtend, dus geen file. En voor half 9 (voor een laatkomer als ik een hele prestatie) reed ik de bijna verlaten parkeerplaats bij Tivoli op.
Daar stonden al twee heren, Gerrit was helemaal uit Joure gereden en had koffie mee! Dat is pas een idee (en die vindt zeker de volgende x navolging). Genietend van een heerlijk bakkie druppelde de overige team leden binnen. Op nieuw werd er kennis gemaakt (want in werkkleding zie je er toch anders uit dan in zo’n fietspakkie helm en bril) en niet iedereen was tegelijk aanwezig geweest bij de eerdere teambijeenkomsten. Vele ervaringen over training en sponsoring werden uitgewisseld.
Iets na 9en vertrokken we. Onze trainer Ad had feest, 30 jaar getrouwd, dus honneurs werden waargenomen door Willem. In groepsformatie reden we een internationaal voor sommige een lekker in rij rondje. Internationaal omdat we voor dat we het wisten al in Duitsland zaten. En voor sommige was het echt een inrijrondje, gelet op de opmerking “ waar zijn die bergen nu dan?”. Voor mij was het verre van een inrij rondje. Bij een van de kleine klimmetjes sloeg mijn hart al gevaarlijk richting maximale hartslag (tot nu toe gemeten) terwijl Ad ons toch de opdracht had gegeven ruim onder je omslagpunt te blijven (nu zijn al die termen voor mij ook hogere wiskunde, maar ik had de hartslagwaarden onthouden…..maar helaas een onmogelijke opgave in Berg en Dal). Terwijl ik dus al aan mijn max zat was het voor anderen nauwelijks waarneembaar dat we toch echt met berg en dal hadden te maken.
Na het inrijrondje gingen we een bergje beklimmen. 1 km lang, met een maximale stijgingspercentage van 10%. Dat laatste weet ik niet helemaal zeker maar bij de afdaling stond toch echt een bordje van (10%). Het was een drukke weg, vooral hoe later het op de ochtend werd hoe meer auto’s. Fietsers waren er ook, niet alleen onzs clubje, maar vele toerrijders gingen de klim op en neer. Ook een gezin, pa met fietskar waarin 2 (!) kinderen zaten! De opdracht van Ad was 1 rondje fietsen 3x klimmen, 1 rondje etc. Fietsend op mijn racebike merkte opeens het grote verschil tussen race en ATB. Ik wilde lichter schakelen, zoals ik op mn ATB gewend was, maar mijn racebike dacht daar dus echt anders over. Nu is zo’n koffiemolenverzet ook niet altijd geweldig (je rijdt een stuk langzamer) maar je kunt wel op souplesse trainen (of in de woorden van Ad, meer als Lance Armstrong dan als Jan Ulrich). Beiden heb ik niet gezien, maar ik denk dat zij de gedachte waar is nou die klim zeker zouden hebben gehad. Ik niet. Mijn racebike kon niet meer lichter bij de laatste bocht, en met knarsende knieën haalde ik de top….pff het moet toch echt wel 10% zijn want anders haal ik die Alp nooit ging elke klim door mn hoofd!
Omdat het rest van het team aanzienlijk beter fietste, heb ik het “ ontspannen” rondje na de 3 klimmen alleen gebiket, om vervolgens weer 3x te klimmen. Na de 6e klim was het weer tijd voor het volgende rondje en op tijd zag ik dat de meeste van ons hadden verzameld op de parkeerplaats want onze teamcaptain Leo en onze vrijwilliger Ben kwamen ons aanmoedigen (en niet alleen tijdens het pannenkoeken eten na afloop :-)).
Vervolgens fietsten we met een clubje weer het ontspannen rondje in tegenovergesteld richting. Dit x was het ook voor mij een ontspannen rondje omdat ik hartslagwaarden maar even liet voor wat ie was. Inmiddels was het wat harder gaan regenen, maar ik wilde toch nog echt 3x omhoog, wat gelukkig ook lukte, zodat ik nu 9x 10% heb gefietst. Bijna de hele Alpe d’Huez. Behoorlijk moe en met een rode plof kop bereikte ik mijn auto. Mijn eerste 3 uur training voor dit jaar zat er op!Iedereen had zich al verzameld want pannenkoeken stonden op het afsluitende programmaonderdeel (of voor de echte liefhebbers: poffertjes). Helaas moest ik dit aan me voorbij laten gaan. Niet vanwege de te zware carrosserie, maar om iets geweldigs, WK baan in Apeldoorn. Met nog steeds een vrij rood hoofd en zere benen zag ik later die middag Marianne Vos de Scratsh winnen. Wat geweldig om te zien en mee te maken! Marianne vergeleek het Omnisport van Apeldoorn met Thialf. Of onze bikers op 9 april tijdens de baanclinic een vergelijkbaar gevoel ervaren verwacht ik niet. Voor mij was het in ieder geval een dag waarin ik weer eens grenzen heb verlegd. Met de diefstal nog na gonzend in mijn oren, was ik dit x wel zo slim om mijn bike niet in de caddy achter te laten. Hij stond gelukkig in Apeldoorn bij vrienden in de schuur, zodat ik deze bike gelukkig na afloop weer kon meenemen naar huis!
Lisette
Read more...
