Keuzes maken

Na het sinterklaasfeest van gisteravond moest het vanochtend dan weer gebeuren, een trainingsrondje.
Verschillende teamgenoten doen hun duurwerk nu binnen op de taxc. Ik heb die van Karel van Doorn mogen lenen maar vooralsnog staat die ongebruikt in de kast. Als het even kan wil ik proberen de winter buiten door te rijden.
Vanochtend was het dus weer zo ver. Een beroerde nacht gehad. Onze dochter is ziek, of het “sinterklaas stress” is of de Mexicaanse griep is niet duidelijk, maar ze heeft me vannacht wel een paar uur wakker gehouden. Vanochtend ging de wekker dus redelijk op tijd. Nog maar even een keer omgedraaid tot hij weer ging. Tsja, ik kan twee dingen doen, blijven liggen of fietsen….. met een zucht en een gaap kies ik toch maar voor fietsen.
Vervolgens de tweede keuze van de dag, het was nu droog maar het heeft vannacht flink geregend en er zouden deze ochtend buien kunnen komen. Pak ik de racefiets of toch maar de mountainbike. Gisteren net de ketting van de racefiets schoon gemaakt met zo’n vernuftig apparaatje en vervolgens weer ingevet. Zonde als het vocht en de zandkorrels dan gelijk weer toeslaan, kortom toch maar de mountainbike.
Volgende keuze. Ga ik het asfalt op of toch maar het bos in? Aangezien ik niet net als Ad zo’n liefhebber van tegen de wind in fietsen ben besluit ik het bos in te gaan. Fiets achterop de auto en op naar Hellendoorn. In Hellendoorn, zowat bij captain Leo in de achtertuin, liggen twee mooie routes op de Sallandse heuvelrug. Een lange van 30 km over meer brede paden en een korte van 18 km met steile beklimmingen en meer smalle paden, kortom zwaarder dus.
Volgende keuze, welke route neem ik. Nou vooruit, de korte. Na drie bochten vraag ik mij al af of dit besluit juist was. De regen van vannacht heeft zijn werk gedaan. De smalle paden zijn veranderd in modderpoelen. Voorzichtig zoek ik mij een weg langs de randen om te voorkomen dat ik straks modder heb op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Onbegonnen werk (dat schoon blijven dus..) Na een halfuurtje ploeteren weer een modderpoel. Ik zoek weer het kantje op. Het kantje blijkt stijl. Mijn achterwiel slipt weg en glijd de modder in. Geen houden meer een, bats, daar lig ik. Het valt nog mee, voet en onderbeen in de drek, de rest in het mos. Snel weer op de fiets en kijken of er geen andere fietsers zijn die het gezien hebben. Verder maar weer.
Even verder volgt een serieuze beklimming. Een hele serieuze! Beetje korter dan de Alpe d’Huez maar een stijgingspercentage waar de Alpe d’Huez nog iets van kan leren. Terug naar het laagste verzet en maar blijven draaien. De ketting en tandwielen onder de drek kraken en knarsen. Vervelende wortels en watergeulen in de klim. Ik moet door een geul, zet aan om het kantje weer op te komen, achterband slipt…. Ik moet van de trappers. Stukje bergop lopen om een plek te zoeken waar ik er weer op kan en fietsen maar weer. Verdorie, dat ik daar nou niet fietsend boven kon komen, ik baal.
Na een uur en vijftien minuten bereik ik bijna het eindpunt. Ik kan recht door naar de auto en afslaan de route weer op voor nog een rondje. De gedachten schieten door mijn hoofd. Beetje korte rit. Ik ben nat en vies, de bagger zit inmiddels tot in mijn neus. Een douche klinkt aantrekkelijk! Waarom zou ik nog een keer die bagger in gaan. Wat zeur ik nu, ik wil straks een paar keer die berg op, ik kan kiezen, een kanker patiënt heeft geen keuze. Ik stuur het bospad op voor de tweede ronde.
Als herboren begin ik aan de tweede ronde. De modderpoelen waar ik in de eerste ronde nog veel ontzag voor had deren mij niet meer, op snelheid er door heen, de bagger zit toch al overal. In een flits, hé daar lag ik net. Dan komt de aanloop naar de klim weer. Het schakelapparaat kraakt en piept, door de modder wil hij bijna niet meer terug. Ik trap door, de hartslag neemt toe, ik adem zwaar. Daar is de geul weer waar het daarstraks mis ging. De achterband slipt weer maar ik weet het op te vangen. Nog even doordrukken en de top is bereikt. Een gevoel van euforie komt over mij heen, zal dit straks op de alp ook zo voelen?
Verder over meer brede paden. Uiteindelijk bereik ik na een uur en vijf minuten de splitsing weer. Ik ben trots op mezelf, 10 minuten sneller dan de eerste ronde. Nog even de Nijverdalse berg op fietsen naar de auto en klaar. Ik trek bijna al mijn kleding uit en kruip in de auto, moe, vuil maar voldaan. Die douche heb ik nu echt verdiend!
Toine