Jammer

Het stukje waarmee Marco zijn sollicitatie als webloggende collega heeft bewerkstelligd heb ik met aandacht gelezen. Ik moest gelijk denken aan het veel gebruikte spreekwoord “Als Mozes niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mozes komen”. Als ik al het geklaag aanhoor is het zelfs zo dat de berg onder Mozes had moeten komen. Een veel gemaakte fout van beginnende fietsers is dat ze gaan klagen, en daardoor zichzelf zielig gaan vinden. Op de fiets geldt echter maar één regel en dat is: Afzien doe je alleen.

Verder is het zo dat het in Nederland en België vaak zo is dat een heuvel of berg meerdere wegen naar boven kent en dat die route dan een bepaalde naam krijgt. Zo zijn er meerdere wegen die naar het restaurant op de posbank leiden en de weg die wij gefietst hebben is niet de Posbank, maar de Zijperberg West. Het percentage van de klim is beduidend lager 5,6 %. Niets om je zorgen over te maken toch. Later zul je zeggen dat het niet veel voorstelt.

Verder is het nu hoofdzakelijk een tijd van afronding en afsluiting. Het laatste rondje in de korte broek, het laatste rondje zonder jack, de laatste mooie zonnige dag. De laatste bijeenkomst van Alpe d’Huzes een laatste blik op de pagina van vorig jaar. En wat ik vooral erg jammer vind het laatste stukje van mijn collega weblogger. Ik moet nog lachen als ik hem op zijn Tackx op de foto in de slaapkamerkast zie zitten.

Jammer, maar wat leuk is moet een keer ophouden, anders blijft het niet leuk. Met de nieuwe webloggers zullen we proberen in ieder geval niet in te leveren op de kwaliteit. Ik hoop dat Hans het allemaal een beetje blijft volgen en mij af en toe wat van zijn zeer gewaardeerde kwinkslagen influistert.

Het stokje is over gegeven en Hans heeft aangegeven dat hij best wel af en toe een stukje met ons wil fietsen. Dat we de plaats en de tijd even door moeten geven. Het ligt voor op mijn lippen om te zeggen 3 juni 2010 in Bourg d’Oisans. Dat is wat flauw, want ik weet dat Hans er lang over heeft nagedacht en dat de keuze weloverwogen is gemaakt. Daarmee kan ik het natuurlijk nog wel erg jammer vinden. Voorlopig blijft het nog even afwachten of degene die het stokje aanpakt zich kan meten aan degene die het stokje af geeft. En wie weet, er kan nog ingeschreven worden, en je kunt ook gewoon komen kijken in Frankrijk.

Read more...

Stokje door gegeven

Zoals de meesten wel weten doe ik in 2010 niet mee met de Alpe d’Huzes in Frankrijk. Dit is een weloverwogen (moeilijke) keus geweest waar ik af en toe best mijn twijfels over zal hebben. Maar de keus is nu eenmaal gemaakt en daarna is het klaar. Dat wil niet zeggen dat ik de editie in 2010 niet zal steunen daar waar ik kan en het gewenst is. Integendeel! Ik weet inmiddels wat er allemaal bij komt kijken en wat je als renner moet doormaken. Daar waar ik kan zal ik dan ook graag een ieder een zetje in de rug geven als dat nodig en gewenst is.

Op zondag 4 oktober heb ik de eer gehad met de nieuwe groep fietsers (zaten ook oudgedienden bij die in 2010 wederom van de partij zijn) kennis te maken en een fietstochtje op de Veluwe te maken. Op zaterdag 26 september was overigens al een eerste verkenning geweest met Hans de Haan die op 4 oktober niet in de gelegenheid was mee te gaan.
Die zondag hebben we onder het genot van een zonnetje een heerlijke tocht gemaakt waarbij in totaal 11 man aanwezig waren. Het fietsen in de groep ging buitengewoon goed. Het is altijd maar weer afwachten hoe het gaat. Zeker als er mensen bij zijn die niet gewend zijn in een groep te fietsen. Een klein foutje en je hebt zo vier man op het asfalt liggen met alle gevolgen van dien. Tijdens het fietsen bleek de motivatie enorm hoog te zijn. Bij sommigen zelf extreem hoog want als Marco van Dijk op tijd is, is dat heel bijzonder.
Die dag bleek wel dat sommigen nog een hele lange weg hebben te gaan (in noem geen namen Marco) maar de manier waarop ze nu al bezig zijn roept bij mij enorm veel respect op (ook hier noem ik geen namen Marco). Ik ben dan ook trots dat ik die zondag heb mogen meefietsen en heb met een gerust gevoel het stokje door kunnen geven. Met Toine Rennen had ik afgesproken dat hij mijn stokje zal overnemen.
Ik heb er alle vertrouwen in dat de prestaties van dit jaar in 2010 minstens geëvenaard gaan worden. Zeker omdat ze het geluk hebben dat teamcaptain Leo ook in 2010 hun weer zal bijstaan. Ik wens alle renners dan enorm veel succes toe. Mocht iemand nog een keer een fietsmaatje nodig hebben om te trainen dan houd ik me aanbevolen.
Wat de weblogstukjes betreft zou Marco volgens mij een prima vervanger voor me kunnen zijn.

Ik zal jullie met meer dan gemiddelde belangstelling volgen.

Hans de Kler

Read more...

Het wordt weer serieus

Het wordt serieus zoals onze zuiderburen zeggen. Hebben de oud Alp d’Huzessers nog kunnen teren op de geleverde prestatie’s en de opgebouwde conditie en kracht deze zomer, dat is per 12 oktober afgesloten en we staan er weer helemaal blanco voor. Nieuwe webpagina, nieuwe teams en vooral een zeer magere sponsorstand. Er is al wat gefietst om wat ervaringen uit te wisselen en een en ander is al uitgebreid beschreven door Marco.

Ik moet zeggen dat hij literair gezien zeer uitgebreid is ingegaan op zijn klim van 67 meter. Ik wist het hoogte verschil niet, maar het maakt me wel nieuwsgierig naar wat hij nog weet na een klim van 12 kilometer. Zo’n lege pagina maakt je wel wat sentimenteel. Al die serieuze stukken waarover ik van gedachte heb gewisseld met onze webloggende afhaker. Waarbij allerlei goed bedoelde adviezen verkeerd werden uitgelegd en daardoor enigszins lachwekkend werden.

Graag wil ik nog even ingaan op mijn bezoek aan de afsluitende middag op 12 oktober. De opkomst van ons team was wat magertjes, maar over het algemeen in mijn ogen boven verwachting. Los van een fantastisch bedrag, inspirerende speeches en ideeën en de toezegging dat Erica Terpstra volgend jaar het startschot gaat lossen was er ook Betty. Degene die meegedaan hebben weten wie het is, en voor de nieuwkomers ik leg iets uit, als je ze ziet weet je gelijk wie het is.

Betty gaf aan dat iedereen zich een dag Alp d’Huzes kado zou moeten doen. En zo moet er ook tegenaan gekeken worden. Hoeveel ontzag de Alp ook inboezemt, de dag zelf is een kado wat je vanzelf overkomt. Maar zover is het nog lang niet. Eerst moet er veel geld opgehaald worden en moeten er erg veel kilometers gemaakt worden. Weer naar de keuring, weer in een bekertje piesen.

Voor iedereen die net als ik niet van spinning houd, geniet van de laatste dagen in de korte broek, weliswaar met kippenvel op je benen aan de start maar je kunt de hele winter nog je eigen inpakken. Verder allemaal de datum vrij houden voor de teambijeenkomst zodat we er een flinke klap onder kunnen geven. Ik ga nog een weekje op hoogtestage in Duitsland en daarna probeer ik weer op regelmatige basis jullie lastig te vallen met mijn goedbedoelde onzinnigheden.

Read more...

Een heuvel te ver voor Marco

Beste medestanders in de strijd tegen kanker,

Daar gingen we dan zondag. Op naar restaurant De Heideroos in het mooie plaatsje Eerbeek. Ik nietsvermoedend vanuit het vlakke land hier in Rijnmond en vol goede moed. Mijn nieuwe fiets was immers een dag tevoren opgehaald bij Herman Braun in Spijkenisse, dus wat kon er nog verkeerd gaan. Bedankt overigens voor de complimenten in de sfeer van: "he, wanneer maken ze hem af, hij staat nog in de grondverf", en ga zo maar door......

Iedereen verzameld en dan maar weer wachten op de man die het dichtst bij vertoeft (vanaf de naastgelegen camping 3 keer voorover vallen en hij zou er zijn). Hans de Kler kwam dus (weer) te laat aankakken.... Uiteindelijk gingen we om 10:20 dan toch op pad. Er werd van voren nog snel even geroepen dat we een gemiddelde van 28 a 30 km/uur aan zouden houden.... Ik had de eerste twee maanden van mijn training (op 1 augustus begonnen) al moeite genoeg om een tempo van 25 km/uur aan te houden, maar Ad stelde me gerust dat je in een groep toch gauw 3 km/uur harder zou rijden dan alleen.

Het eerste stuk ging aardig op de overal liggende beukenootjes na: het is een wonder dat niemand lek reed. Al ras bleek dat ik niet in de wieg gelegd ben voor het rijden in een groep, wat ik overigens al wist van 30 jaar geleden.... Toch volgehouden en maar hopen dat ze het voor je goed doen: wat een samenwerking. Dat liep gesmeerd.

"We komen zo ook nog even de Posbank tegen", liet Hans zich in een onbewaakt ogenblik ontvallen. Nu ken ik alleen de Postbank, dus ik maakte me nog geen zorgen. Had ik maar van tevoren op http://www.heuvelsfietsen.nl/Veluwezoom/Posbank.php gekeken dan had ik kunnen zien dat er 67(!) meter de lucht in moest worden getrapt. Nu lijkt 67 meter niet zo ver, maar de hoogte in valt dat toch niet mee. De heuvels die ik hier in de buurt ken, zijn de Van Brienenoordbrug en de Spijkenisser brug en die vallen best mee.

De hartslag liep al snel op tot verontrustende waarden. Zou mijn maximale hartslag dan toch boven de 175 liggen....??? Deze bleef gelukkig bij 172 steken toen al weer een stukje vlakker weg opdoemde. Wel veel te hoog en ruim boven mijn zogenaamde omslagpunt: dus het verzuren was begonnen...... Ook nog even meemaken dat de net aangeschafte fiets niet lekker schakelde (afstellingsfoutje) en dan val je bijna om als je nagenoeg stil staat.....Maar Ad en Hans kozen evoor om mij te helpen en zij hebben me "naar boven gecoacht". Wat een kanjers: bedankt daarvoor! Ook de rest van de ploeg was solidair en bovenop stonden ze ons al op te wachten.

Naar beneden is een heel ander verhaal. Moest ik toch in de remmen omdat de kanjers voor me niet hard genoeg reden....Maar ja, ik had dan ook de meeste massa waar de zwaartekracht aan kon trekken, dus dat is niet eerlijk. Voor de tweede keer de Posbank op van de andere kant, daarvoor heb ik gepast. Ad was zo vriendelijk om samen met mij over een bijna alleen maar naar beneden lopend fietspad over de hei te fietsen. Dat ging weer lekker.

De ochtend afgesloten met een kop koffie en een heerlijke punt appeltaart met flink wat slagroom en op naar huis. Nog even remmen op de A15 ter hoogte van de flitser (bedankt voor de waarschuwing, Ad) en op tijd weer thuis voor de zondagse verplichtingen.

Een mooie ochtend! Bedankt allemaal.

Read more...

Ad trapt af

De vakantie zit er op, Alpe d’Huzes 2009 wordt binnenkort afgesloten en er worden voorzichtige plannen gemaakt voor het komend jaar. Een aantal zaken zijn nog onzeker, waar komen we terecht, wie gaan er mee, en wie wordt mijn duo partner voor de weblog . Een aantal zaken staan ook al vast: Geesje gaat mee, Leo is weer de teamcaptain en de trainingen worden begeleid door mijn gewaardeerde fietspartner en naamgenoot.

Verder moet alles weer van voor af aan beginnen, houden we dezelfde naam of nemen we wat nieuws. Onwillekeurig zit je dan een beetje te denken. Ik voelde zelf wel wat voor Geesjes jongens, dan moeten alleen Jose en Christel op 3 juni volgend jaar een snorretje op tekenen. Achmea’s bocht zou ook kunnen, maar de vraag is of daarmee het hele team benoemd is. Vervolgens dacht ik aan de naam: “Lylianne’s trots”. Maar er doen ook mensen mee die niet bij de expertisedienst werken. Vervolgens liet het me niet met rust en voor mezelf weet ik al wat het gaat worden. Als ik het mag zeggen gaan wij volgend jaar de berg op onder de super motiverende naam: “Geesjes trots”. Tenminste als dat mag van Geesje natuurlijk en als meer mensen het een goed idee vinden.

Verder heb ik begrepen dat er toch een aantal mensen van ons team zijn die behoorlijk doorgetraind hebben. Ik herinner mij een uitzending van één vandaag waarin een officier van justitie haar beklag deed over het feit dat zij een ongevalletje had gehad omdat zij een op hol geslagen peloton mannen met een verhoogd testosteron spiegel was tegen gekomen. Het eerste wat ik dacht was: “Goh, Christel en Jose konden zeker niet”.

Dat is natuurlijk een grapje maar de uitzending van één vandaag was wel weer rede voor het oprakelen van de al oude discussie met de vuttende medemens. Ingezonden brieven in de krant dat mensen met hartkloppingen op de fiets zitten, bang om een race fiets tegen te komen. De al oude vraag waarom er geen bel op een race fiets zit. Mocht er iemand met die opmerking komen is deze gemakkelijk te pareren met de opmerking dat er ook geen hakken onder voetbalschoenen zitten.

En mocht je trainingsrondje vergald worden door breeduit fietsende niet werkende streekgenoten, die hun tempo hebben aangepast aan wat ze die dag te doen hebben, dan moet je maar denken dat over een maand als de handschoenen uit de kast komen onze vuttende of bejaarde fietspadvullers achter hun voordeur verdwijnen. Hun fiets in het vet zetten en pas volgend jaar april op zijn vroegst weer tot last zijn.

Ik ben benieuwd wie er komend jaar aan mijn zijde de flanken van de Alpe d’Huez gaat beklimmen. Van sommige weet ik het al, en sommigen zijn ook al hard met de voorbereidingen bezig. Zo hard dat niet alleen de vakantie kilo’s er af zijn, maar ook al de dieper liggende kilo’s. Ook ben ik benieuwd of mijn webloggende collega met mij de pen op wil pakken en eventueel ook de fiets, maar dat volgt allemaal vanzelf. Belangrijk is dat ik de aftrap heb gegeven en me voor genomen heb om met regelmaat jullie van tips en de noodzakelijke flauwekul te voorzien. Wordt vervolgd.

Read more...