Het onderscheidend vermogen is nog niet opgelost.
zondag 18 april 2010
Trainen in Limburg.
Het feest der herkenning
dinsdag 6 april 2010
Het mooie van Alpe d’Huzes is dat er naar gestreefd wordt om teams en saamhorigheid te kweken. Samen de berg op en samen geld bij elkaar verzamelen. Een eenvoudige manier om mensen het gevoel te geven dat ze ergens bij horen is om ze allemaal dezelfde outfit te geven, en het werkt. Immers voor degene die vorig jaar zijn mee geweest was het eenvoudig: Je had Nederlanders met Alpe d’Huzes fietskleding, met rode T shirts en met blauwe T shirts. Voor ons was het nog wat eenvoudiger gemaakt met de Interpolis groene polo’s. Zag je dat groen dan zag je gelijk: hé daar is Harrie of hé daar is Theo. Alle andere bovengenoemde kleuren kon je gewoon in het Nederlands aanspreken.
Het had voor en nadelen dat iedereen in basis kleuren rond fietste. Zo klaagde de plaatselijke politie wel eens bij de organisatie als er mensen met vier naast elkaar de berg af kwamen denderen in bovengenoemde klederdracht. Maar ook is de organisatie wel eens benaderd door de zetbaas van het restaurantje op de veertig kilometer verder gelegen Croix de Fer, dat iemand in Alpe d’Huzes tenue zijn portemonnee had laten liggen.
Op zich allemaal mooi en leuk geregeld, maar op de dag zelf een ramp. Immers voor komend jaar 2010 man met hetzelfde tenue, het enige verschil is de logo’s die er op gedrukt zitten. Maar die zie je niet als iemand je voorbij rijdt met een gangetje van zeventig per uur. Gelukkig heeft onze sponsor de Holland Herstel Groep ons en daarmee ook de stichting gesteund door allemaal eenzelfde helm te geven in de kleuren zwart met rood, waarbij bij het zoeken naar team genoten alle andere kleuren behalve zwart met rood afvallen.
Ik heb het met Leo al eens gehad over de herkenbaarheid, maar dat valt niet mee om het daarbij ook nog praktisch te houden. Allemaal zo’n muts als Hans Bouwhuis vorig jaar droeg. Prima plan, maar niet te doen als het zo heet is als vorig jaar. Verkleed als Batman, wel onderscheidend maar wat als je cape bij de afdaling tussen de spaken komt. Een bloemkrans om of een sjerp, er moet ook nog gefietst worden en dat gaat al ongemakkelijk laat staan dat je nog van alles om je nek hebt. Dan is er ook nog het gevaar dat je valt en die slinger ergens achter blijft haken.
Vervolgens is er nog aan gedacht om wat te doen met de fiets, maar dat mond al gauw uit in het versierde fietsenplan voor koninginnendag. Crêpepapier tussen je spaken en flossen aan je stuur, vlaggetjes op het stuur of achter je zadel, we kennen de problemen die dat met zich mee brengt, inderdaad van koninginnendag. Het regent, er laat eens wat los, noem het maar op.
Vervolgens is er ook aan gedacht om het naamplaatje op een of andere manier aan te passen, immers dat zit voor op de fiets en zie je al vrij snel. Echter het huidige plaatje is naar de zin van de meesten al te groot. Als daar nu ook nog een gekleurde rand om moet worden gemonteerd. Of dat op het bordje nog wat moet worden gemonteerd, dan is dat toch een beetje tegen de minimalistische racefiets gedachte. Waarbij een bel eigenlijk al te veel is.
Maar wat dan, een zwaailicht op je helm, niet uitvoerbaar. Een reflectie hesje aan, dat klappert te veel en is warm, lastig en zit in de weg. Uiteindelijk ben ik er wel uitgekomen, ik moet het alleen met Leo nog even overleggen. Het lijkt me het beste dat we allemaal net als vroeger een klepper op onze fiets zetten. En dan niet zo’n suffe als de meeste hadden, met een wasknijper en een kartonnetje. Nee zo een met een schoenpoetsdoosje. Waarbij met brede post elastieken twee open gebogen wasknijpers waren bevestigd die door de spaken van het doosje werden gelicht en daar weer op terug werden gedrukt door het elastiek en daarbij een oorverdovend lawaai maakten. Perfect, als je vanuit Alpe d’Huez naar beneden rijdt, horen ze in Bourg d’Oison dat je vertrokken bent. Ook onderweg naar beneden horen de vrijwilligers je al van kilometers aankomen. Na enige oefening kan men zelfs aan het geluid de deelnemers herkennen, dit door de verschillen in aantallen spaken. Niemand heeft dichte wielen dus het werkt bij iedereen.
Tenzij iemand een beter idee heeft, denk ik dat we dit maar moeten gaan doen. De betere ideeën kunnen hieronder bij de reacties worden aangegeven. Concreet is de vraag wat kunnen we doen zodat iedereen direct ziet dat we van Alpe d’Achmea zijn, ook als je klimt zonder helm of met zeventig per uur naar beneden rijdt. Iets dat niet wappert, klappert, knelt of irriteert. Iets dat simpel in kleur en uitstraling er uitspringt bij de rest. Ik ben benieuwd naar jullie reacties
De Dutch Mountains,
maandag 5 april 2010
Het doel van de missie, de Mergellandroute. Lengte…., daarover zo dadelijk meer. In totaal 17 Nederlandse reuzen met in totaal een klim traject van ongeveer 23 kilometer met daaronder de huiveringwekkende namen van de Keutenberg, de Eyserbosweg en Camerig.
Daar stonden we dan vrijdag ochtend op een winderige heuvel in Geulen. We waren niet vroeg, tenslotte is het een vrije dag en de beide medefietsers hadden hun echtgenotes mee genomen voor een bezoekje aan Maastricht, wat de opgelopen schade daarvan is is mij niet bekend. Half twaalf, een prettig zonnetje. Fietsen uit de auto, tellers op nul en gaan met die banaan.
Na een kilometer of 15 een T-splitsing, geen bordjes meer, de vertwijfeling slaat toe, bordje gemist? Na het raadplegen van de papieren route beschrijving kiezen we een richting. Na een kilometer, weer vertwijfeling, toch de andere kant op? Nog eens kijken tsja, de ander kant op dan maar. Weer een paar kilometer, een keer links af en ……. hé, hier zijn we toch al eerder geweest? We zijn een rondje gefietst en zitten weer op de route, die volgen dan maar en nu goed op de bordjes letten, ja hoor een paar honderd meter voor de T-splitsing een bordje gemist.Na een lekke band van Henk en 40 kilometer op de teller is het tijd voor de inwendige mens.
In een café schuiven we aan voor een lekker stuk vlaai. Dat doet een mens goed, verder gaat het weer. Tot nu toe vielen de hellingen mee maar nu volgen ze elkaar in rap tempo op. We maken kennis met de helling bij Camerig, een helling met een lengte van 3,6 kilometer en een gemiddeld stijgingspercentage van 7%, ja ja en dat in Nederland. Hij gaat eigenlijk best lekker, laag verzet en blijven draaien is het devies. Boven gekomen een fraai uitzicht, on-Nederlands.Er volgen er nog een paar, onder andere de Eyserbosweg. Vooraf word ik gewaarschuwd door de collega’s. In het bos gaat het de hoek om en dan steil omhoog….. ze hebben weer gelijk.
Weer verder. Een korte pitstop om water te tanken en een telefoontje naar de partners dat we verwachten over een uur in Geulen te zijn, ik heb zo mijn twijfels of we dat halen maar de beide collega’s zijn zeker dat het niet ver meer is. Weer een waarschuwing, de Keutenberg komt er aan, van een afstand is de weg te zien. Ik vraag vertwijfeld of we daar omhoog moeten, ja is het antwoord. Het ziet er afschrikwekkend uit. Gang maken word me gezegd. Ik doe mijn best, daar is de voet van de berg met een bord……22%. Die 22% is maar een meter of 10 maar je staat dan dus gelijk stil. De weg vervolgt dan met een stijging van “slechts” 17%. Het piept en kraakt maar ik kom boven, tijdens de klim passeer ik op mijn teller het 100 km punt. De lucht betrekt, er vallen wat druppels en het dreigt echt te gaan regenen maar plotseling stopt het toch weer.
Verder gaat het weer, Valkenburg door en vervolgens weer een klein weggetje op waar ze ook weer een helling gevonden hebben. De tijd tikt door, het afgesproken tijdstip met de partners is inmiddels ruim verstreken. Vertwijfeld word er door de partners gebeld waar we blijven, even nog…Na 7,5 uur fietsen inclusief stop en met 140 kilometer op de teller draaien we Geulen weer in. We verbazen ons over de tegenvallende gemiddelde snelheid maar realiseren ons dat de klimmen en de harde wind dramatisch zijn geweest voor de snelheid. Bovendien hebben we een kilometer of 15 meer gefietst dan we verwacht hadden. Snel de fietsen in de auto en terug naar huis, kort daarna breekt er een flinke bui los.
Volgende week gaan we met het team de helling bij Camerig bestormen, niet om de teamgenoten te demotiveren…….. maar Berg en dal was daarbij vergeleken kinderspel.
Toine