Nog 143 dagen tot Alpe d’HuZes 2011. De tijd gaat sneller dan ik vooraf dacht. De weken vliegen voorbij. Ik zou dus nu onderhand wel wat verbetering in m’n conditie moeten zien, toch? Het voelde de afgelopen weken namelijk vreemd. Voor mij was sporten tot nu toe altijd iets als: een uur lang intensief helemaal kapot gaan, tot aan het gaatje! Of het nu hardlopen, voetbal, wielrennen of tennis is. Altijd ga ik zo diep als ik kan. Dat voelt namelijk lekker. Dan heb je het gevoel dat je goed gesport hebt. Dat was de afgelopen weken wel anders dus. Natuurlijk doe ik nog steeds de intensieve trainingen, voornamelijk spinning. Maar een groot deel van de training bestaat uit duur training. Op een hartslag van “slechts”75 tot 85% van mijn max. hartslag ben ik de afgelopen 3 weken blokken van 4 uur aan het maken. Tuurlijk, je wordt er wel moe van (met name zo’n lange zit op het zadel) maar dat je nu echt je hart voelt bonken in de keel en het snot voor de ogen hebt? Nou nee! Het voelt dus alsof je niet echt je conditie traint.
Wel dus! Ik ben afgelopen zaterdag voor het eerst buiten gaan trainen. Het was redelijk droog en niet koud. Welliswaar veel wind, maar dat binnen fietsen gaat echt vervelen. Dus ik me flink aangekleed, een hoop eten en drinken mee en op de fiets naar buiten. Ik dacht: tja, 4 uur trainen, waar fiets je dan heen? Dat is zo iets als een rondje Harderwijk – Arnhem. Of een enkele reis naar Rotterdam. Behoorlijk ver dus! Nou Ik dacht, laten we maar eens met de polder beginnen. Met de wind mee (gelukkig) naar Elburg, om vervolgens via Doornspijk en Nunspeet weer in Harderwijk terug te keren. Een rondje Veluwemeer dus. Nu merk ik dus pas dat de conditie fors is verbeterd. Als ik andere jaren met mijn vrienden dit rondje fietste dan waren we na ruim 1,5uur wel weer moe en voldaan. Nu was mijn training pas net begonnen! En zo voelde het ook. Na een korte pitstop bij m’n opa, een plaspauze en een lekker glas cola ben ik vervolgens nog het voor Harderwijkers befaamde rondje Uddel, Aarthuisweg, Garderen, Drie, Ermelo gaan maken. Een paar leuke hobbels (met de Alpe in het vooruitzicht mag het niet meer heten) en flink wat wind zorgde er voor dat mijn hartslag constant rond de 80% bleef ‘hangen’. Op het laatste stuk vanaf Drie via de Harderwijkerweg naar huis voelde ik dat ik nog steeds niet leeg zat, terwijl ik toch in m’n eentje een gemiddelde van bijna 29 kilometer in het uur had getrapt. Nu merk ik pas het verschil met andere jaren. Zo’n conditie heb ik nog niet vaak gehad, misschien wel nooit!
Kortom, dit is goed voor mijn moraal. En trainen in de verschillende hartslagzones zijn dus erg effectief. Ik kan niet wachten om straks eens een goede klim te pakken. Kijken hoe de benen dan voelen. Ik heb nog steeds alle vertrouwen in die ‘6x-op-1-dag’.
Als laatste wil ik nog zeggen: Hoe de blog goed in de gaten! Ik ga een leuk sponsor initiatief organiseren in maart (met behulp van velen!) en ik hoop dat ik in de komende week wat meer kan vertellen hoe wat en waar het precies gaat plaatsvinden. Ik ben enorm enthousiast en kan niet wachten het hier met iedereen te delen!
Erik
Read more...
