Sauerlandische Geschichten.

Hoewel de tijdsbestedingen beginnen op te lopen, er nog een hoop geregeld moet worden en er ook nog gewerkt  wordt, wil ik toch nog even stil staan bij ons verblijf in Sauerland. Het eerste wat ik mee wil geven is: Wat er ook over mij verteld wordt, geloof het niet. Ook nu weer werd bij de voorbereiding en training een forse dosis motivatie en doozettingsvermogen gevraagd.

Werden wij bij aankomst nog aangenaam verrast met een zonnetje wat een verblijf op het terras veraangenaamde, zo werd het de volgende dag bij het opstaan al duidelijk waar de naam Winterberg vandaan kwam. Een druilerige regen en een temperatuur van zeggen en schrijven 3,5°C. Dan maar even koffie met gebak in Winterberg. In de kilometers er heen zakte de temperatuur verder terug naar 2° C. We bekeken het van de positieve kant, het was nog boven nul. Deze dag is er totaal niet gefietst. Zelfs Marco, die normaal toch aangeeft dat met regelmaat “het water door zijn naad stroomt” kon zich er niet toe zetten om zijn fiets in elkaar te zetten.

Dat in elkaar zetten is overigens zo vaak genoemd dat ik de indruk had dat hij bij het transport zelfs de onderdelen tot in het laatste schroefje uit elkaar heeft gehaald. Het moet een gepuzzel geweest zijn want op vrijdag was het redelijk fietsweer, maar ook toen was de fiets nog niet klaar. Samen met Ad Timmermans en Eric Sterrenburg is het parcours verkend.

De zaterdag is iedereen op de fiets geklommen en heeft aan den lijven ondervonden waarin een klein dorpje steil kan zijn. Bijkomstigheid was dat het verblijf boven op de berg lag en dat de start van de rit bestond uit een soort vrije val waarbij men met 65 km/uur het dal in stortte. Terug moest echter vijf kilometer lang de zwaartekracht tegengesteld bevochten worden.

Zondag nog een klein rondje en toen weer naar huis, veel minder gefietst hebbende als de bedoeling was, maar toch een amusant weekend. Waarbij wij met name achter een aantal niet vermoede talenten en ambities van onze team leden en vrijwilligers zijn gekomen. Laten we het zo samen vatten: Wat te regelen en te plannen was, was tot in de puntjes in orde. Blijft over het weer, dat was op zijn Sauerlands gezegd: Scheisse.

De teamleden en het materiaal zijn getest, zodat de nodige aanpassingen nog verricht kunnen worden. Dat geldt geloof ik alleen voor het materiaal. Hoewel het allemaal laat op gang kwam en over het algemeen nat en koud is geweest in de voorbereiding kan ik toch wel merken met mijn wekelijkse rondjes dat het toch wel gemakkelijker gaat. Nog een rondje Dalfsen Apeldoorn, Tilburg en een rondje Friesland en dan gaat het gebeuren. Succes met de voorbereidingen.      

Read more...

Al zenuwachtig? Nee, hoor......

Vandaag staat er 180D1 op het programma, oftewel 3 uur rijden met een hartritme van tussen de 75% en 85% van het omslagpunt. Maar wat een kolere-weer buiten: de hele dag regen en nog eens regen en een temperatuur van 10 graden C.... De Tacx staat nog boven op zolder stof te verzamelen, want de laatste weken was het uitstekend fietsweer. Nu dus in dubio: toch de regen en kou trotseren of even snel achterwieltje wisselen, de fiets naar boven tillen en weer 3 uur naar buiten kijken....  Ik ben er nog niet uit.

D-day begint nu toch wel aardig dichtbij te komen. Vanaf augustus vorig jaar leek 3 juni 2010 nog lekker ver weg, maar dat is ineens anders geworden. Ik weet niet hoe het komt, maar er gaat geen dag voorbij of je hoort in de media weer over Alpe d'HuZes. Je kunt geen blog meer lezen of je komt de term AD6 tegen. Wist eerst niet eens wat dat was, maar ben er nu toch achter.... Ook allerlei activiteiten van de diverse deelnemers zijn in het nieuws. Zelfs in ons plaatselijke leugenaartje het AD verschijnen artikelen over de sponsorrit der sponsorritten. Kortom er is geen ontkomen meer aan, je staat er mee op en gaat er mee naar bed. Is dat erg dan? Nou, natuurlijk niet om degenen die nog geen geld hebben overgemaakt alsnog over de streep te trekken, maar voor de interne gemoedsrust helpt het niet echt. 

Het fietsen -om het maar weer eens over iets anders te hebben- gaat lekker. Zolang het vlak blijft kan ik gelukkig met de "besten" meekomen, enig kopwerk lukt dan ook nog wel. Maar loopt het wegdek voor me iets op dan slaat de zwaartekracht toe. Hoe moet dat dan op 3 juni, zie ik jullie denken. Nou, zoals dat zo mooi heet, "opgeven is geen optie". In de praktijk betekent dat dat de vaart er direct uit is, het lichtste verzet (voor de kenners: voor 30 en achter 27) erop gaat en ik er eens voor ga zitten. Tijdens de trainingsrit op zaterdag in de Ardennen blijkt het dan toch nog te lukken ook. Weliswaar geen toptijden, maar dat wordt in de afdaling weer een beetje goed gemaakt. Op vrijdag al naar een hotelletje aan de Bruggeleen in Stein gereden. Overigens een aanrader: vriendelijke uitbaters, goed eten en de bedden zijn ook goed (zie www.tilmansenclaassen.com). De zaterdagochtend vanuit Stein binnendoor onder begeleiding van twee motoren naar de startplaats La Gleize in België, een deelgemeente van het welbekende Stoumont. 

Onze onvolprezen coach Ad had een mooi parcours van ongeveer 17 km uitgezet. We starten in La Gleize, dan via La Gleize en de Werimont langs de gehuchten Roanne, Heilrimont, Ruy en Andimont. Vervolgens via le Rosier naar de top en dan de afdaling langs Cour en Borgoumont om vervolgens weer in La Gleize aan te komen. Volgens de kenners staan 3 van deze rondjes ongeveer gelijk met 1 keer de berg op in Huez. We waren met een leuk clubje van 13 renners en zijn omstreeks 10:00 gestart. Ook hadden we de beschikking over twee motards, waaronder Nick Tilmans: dat was luxe. Bij elke bocht stonden ze je op te wachten en de goede richting op te wijzen. Klasse! Het lukte mij om die zaterdag 3 keer het rondje te maken en dat viel niet tegen. Toch wat extra vertrouwen gekregen dat het wel te doen is..... Dat is natuurlijk nog lang niet de 3 keer de Alpe op, maar het begin is er. Nadat iedereen zijn rondjes had gereden, hebben we op een zonovergoten terras midden in La Gleize nog onze koolhydraten binnen gekregen met o.a. gezinsborden spaghetti bolognese. Al met al een mooie training!

Zaterdag weer overnacht in Stein en de volgende morgen weer vroeg op om de training in Slenaeken te rijden met WebTrainer. Dat viel natuurlijk ook weer niet mee, maar het weer zat mee en gelukkig was ik niet de enige die dag. Rijdend naar Slenaeken, kwam ik al de 8000 renners tegen die bezig waren met tourrit Klimmen-Banneux-Klimmen. Waar halen ze ze allemaal vandaan? Alsof ineens iedereen aan het fietsen is. Onderweg kwamen we nog de Baraque Michel (674 m) tegen op weg naar het op een na hoogste ski(!)-gebied van België. Deze klim is met 13,5 km en een gemiddeld stijgingspercentage van 3,3% de langste klim van het land, zie het bijgaande plaatje. In de loop van de middag weer naar Holland gereden en daar nog gezien dat Aleksandr Vinokoerov op glorieuze wijze Luik-Bastenaken-Luik wint. Wie had dat een paar jaar geleden gedacht..... Laten we deze mooie sport gezond houden zonder extra middeltjes....

A.s woensdag 5 mei gaan we weer op pad en nu naar Duitsland: je komt nog eens ergens als je gaat fietsen.... Met een grote groep gaan we het gehucht Schanze bij Winterberg onveilig maken. Het schijnt daar meer een MTB-oord te zijn, dus heuveltjes zat zie (www.bike-arena.de).  We zullen wel zien. Ik kijk er weer naar uit! 

Marco.

Read more...