De teerling is geworpen

Goed daar gaan we weer, een nieuwe Alpe d’Huzes, een nieuw team, een nieuwe uitdaging, een nieuwe aftrapavond, nieuwe weblogcollega’s en de oude captain en de oude coach. Zoals vorig jaar zal ik proberen om een aantal probleem punten onder de aandacht te brengen, daarbij bijgestaan door Toine en Marco. Daarbij dient opgemerkt te worden dat zoals uit zijn stukje blijkt Marco deze pagina ook gebruikt om zijn gedrag op de fiets uit te leggen.

Terecht natuurlijk dat hij in het verweer komt omdat zijn fiets van een uiterst betrouwbaar merk in een zeer trendy kleur mikpunt werd van enkele kwajongens opmerkingen. Zeg nou zelf dat het in 2009 een hype is om dure spullen in de kleur wit te hebben. Dit is gestart in de autobranche, was voorheen de slogan:”met een witte blijf je zitten”, tegenwoordig is het aantal dure modellen in de kleur wit niet aan te slepen.

Voor wat betreft de slogan zijn er legio varianten te maken, om echter te voorkomen dat ik mensen als Wilders en Philip de Winter in de kaart ga spelen wil ik er eentje noemen, namelijk: “op een witte blijf je zitten “, en dat geldt voor mijn nieuwe schrijvende collega. Hij heeft er al het meeste trainingskilometers opzitten.

Het meest opmerkelijke is toch dat hij vorig jaar is komen kijken, de dag heeft meegemaakt, en vervolgens een fiets heeft gekocht, is gaan trainen kortom het hele jaar in het teken van Alpe d’Huzes zet.

Mijn andere nieuwe collega weblogger heeft al jaren terug het parcours verkend. Over motivatie gesproken. Tevens heeft hij in deze rubriek de eerste handige tip gegeven voor mensen met hoogte vrees. Dat van dat condoom met dat plasje er in. Reuze handig voor mensen met hoogtevrees die op de Alpe niet aan het randje van de weg de afgrond in durven te plassen. Dat gaat goed komen met Toine, hoger als bocht 14 en ook meer als één keer.

Kortom ik ben er klaar voor en ik neem aan de twee collega webloggers ook. Van mijn hand komt weer op regelmatige basis een aanvulling op deze pagina en ik verwacht op korte termijn de eerste foto’s van mijn schrijvende collega’s zwetend op zolder, in de kast of na aankomst van een trainingsrit in de regen door de polder waar net de aardappels zijn gerooid.