Gedoe rond de eerste trainingsdag

Met wat gemengde gevoelens ging ik al vroeg van huis op de eerste trainingsdag. Wel weer vroeg weg en een eind rijden, anderzijds leuk om de teamgenoten en de vrijwilligers weer te zien. In tegenstelling tot vorig jaar was de stoep droog en scheen de zon in het vredige nog niet ontwaakte Brielle. Het leek dus minder zompig te worden als vorig jaar. Ik zeg met name leek, omdat ik tussen Sliedrecht en Deil een enorme hoosbui in reed.

Ook bij Nijmegen was het niet helemaal droog of eigenlijk helemaal niet droog en dat maakt de start al minder aangenaam. Zeker als je later thuis komt en je krijgt de opmerking dat je geboft hebt met het weer. Ik ben een fervent voorstander van een verharde parkeerplaats en daar ging het al mis. Maar goed je wilt niet zeuren dus snel op de fiets, dan ben je het eerst alles weer vergeten.

Voor iedereen goed nat was hield de regen op en werd het prima fiets weer. Iedereen deed zijn rondje en had zo zijn eigen primaire problemen, bijvoorbeeld, de hartslag van Marco of de kramp van Hans. Welkom was dan ook de komst van Leo, Ben, Geesje en de catering. Allemaal een banaantje, een stukje krentenbrood of een stukje ontbijtkoek. Iets later kwam de vrachtwagen van Holland Herstel groep met voor ons allemaal een helm. Een geweldig gebaar en namens iedereen enorm bedankt daarvoor. Waarbij ik dan maar gelijk de afspraak wil maken dat we hem nooit gebruiken waar hij voor nodig is, vallen.

Natuurlijk moest de helm gepast worden en werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om de aanwezigen op de foto te zetten met de nieuwe aanwinst. Hoewel ik zoveel mogelijk op de fiets doe moest ik toch echt een meter of twintig het bos in lopen. Met van die plaatjes onder je schoenen valt dat niet mee, het heten tenslotte niet voor niets fietsschoenen. Daarmee heb ik ook nog onwillekeurig een fijne verrassing voor thuis voorbereid, maar daarover later meer.

Na de foto nog een rondje en daarna aan de lunch. Er was afgesproken in het pannenkoeken restaurant, en ik ben geen liefhebber van pannenkoeken. Omwille van de teambuilding heb ik braaf mijn tosti tussen al die grote borden opgegeten. Aan tafel bleek dat de deelname van Marco aan de webtrainer niet alleen zijn conditie doet groeien. Ook zijn ego wordt met sprongen groter. Zo kwam even ter sprake hoe het zou gaan lopen komend jaar met de verlenging van het parcours en het eerder sluiten van de laatste klim in Frankrijk.

Marco gaf aan dat hij niet zo heel vroeg wilde starten, eerst een beetje uitslapen zei hij er nog net niet achter. Dan zou hij een keer of twee naar boven gaan, vervolgens naar zijn appartement een uurtje of twee gaan liggen en dan nog een keer of twee naar boven. Zo zie ja maar wat een keer de Posbank op fietsen met je kan doen.

Na een geanimeerde lunch ben ik huiswaarts getogen en daar aangekomen alles in de was, schoonmaken en smeren. Ik moet nog even terug komen op de opmerking van verharde parkeerplaatsen. Zeker met nat weer kleeft het zand of de klei in de blokjes. Soms zo erg dat je de plaatjes onder de schoenen niet meer in de pedalen krijgt. Op een zondag bij een lekke band hoef je dan alleen maar te roepen:”Hoeven krabben”, en een van je collega fietsers haalt een bandenlichter, een inbussleutel of zoiets uit zijn zak en verwijdert een deel van het zand.

Nu was het mij al opgevallen op weg naar huis dat het anders rook in mijn auto. Je kent dat wel, misschien komt het van buiten. Maar van Nijmegen tot Spijkenisse kan het niet hetzelfde ruiken. Het kwartje viel nog niet helemaal, tot ik thuis ging “hoeven krabben”. Toen bleek dat zo’n twintig meter van de parkeerplaats het niet alleen een prachtige plaats was om een foto te maken met je nieuwe helm op voor de vrachtwagen, maar ook de plaats bij uitstek om je hond uit te laten.

Precies het hele plaatje vol, amper wat er naast en keurig afgedekt met een laagje parkeerplaats zand. Als ik er bewust in was gaan staan, had ik het nooit zo netjes in het plaatje gekregen. De uitsparing was netjes schuin afgestreken, en bij het verwijderen bleek dat alle drie de gaatjes van de inbusboutjes helemaal vol zaten. Alles weer netjes schoon gemaakt met niet te veel water en de afwasborstel (wel weggegooid nadien), want vandaag moest er weer gefietst worden.

Vanochtend een prachtig mooie droge dag, om half tien op naar de koffie bij Leen. Alles donker en de gordijnen dicht. Dus maar aangebeld, en Leen in zijn badjes die de deur open deed. Wat zijn jullie vroeg. Vroeg? Hallo, goede morgen, zomertijd weet je wel. Wij vast koffie en hij snel omkleden en daarna op pad. Ze zouden het wat rustig aan doen in verband met mijn sessie Berg en Dal, maar nog voor de brug ging het alweer bovenin de dertig en eigenlijk was dat best wel lekker. Bij ieder aanzetje voelde ik mijn bovenbenen. Heeft het toch effect gehad zo’n dagje van en naar Park Tivoli.       

Read more...

Rokjesdag en blote witte ongeschoren kuiten....

Wat een mooi weer: 20 graden en een lekker briesje uit het zuiden. Wat wil een mens nog meer? Vooruit dan, een beetje van mij en een beetje van Bril.

De eerste echte mooie warme dag dit jaar. Dat belooft altijd een hoop ontluikende natuur. Rokjesdag, noemde Marin Bril dat en wij keken er vanaf midden winter al naar uit. Vanochtend voor een schade in Amsterdam Centrum geweest en dan weet je het direct: dit is de enige echte eerste officiele rokjesdag. Nog even de lunch gebruikt bij het Leger des Heils. Tja, ook wij van Achmea moeten op de kleintjes lettten. Soep (ja, Femke ook hier was het tomatensoep) met brood en het smaakte goed. 

Na thuiskomst meteen op de fiets, want aan het einde van de middag zou het gaan regenen, aldus de weergoden. En ze hebben weer gelijk. Nu ik dit stukje zit te typen, komt het met bakken uit de hemel. Voor vertrek nog even de neus buiten gestoken en ja hoor, dit wordt dan de eerste dag in korte broek buiten. Dat komt dus wat onverwachts en ik moest dan ook zondigen tegen een van de hoofdregels van de wielrennerij: blote benen horen netjes gesoigneerd en geschoren te zijn.... Geen tijd meer voor en direct op de fiets. Door Heerjansdam fietsend merk je dan toch dat ze daar weer een heel andere invulling van rokjesdag hebben. Het kan ook niet altijd feest zijn....

Voor het eerst ook in de Nalini Team-outfit van WebTrainer.nl. Dat zit perfect. Ik moest natuurlijk wel XXXL hebben, maar dat heb je met die achterlijk kleine italiaantjes op de fiets. En Leon, goed kijken dan zie je de mooie witte sokken. Nogmaals bedankt daarvoor!

Op het programma stond een training van 1:30 uur (voor de kenners 50D1, 2h(1W-4D1) en 2h(5D3-10D1). Ging lekker en zoals gezegd net voor de buien binnen. Wel even wennen als je naar beneden kijkt: wat zijn die melkflessen wit. Past wel goed bij de grondverf van mijn fiets, zouden mijn toffe fietsvrienden zeggen.....

Ik kijk verder al uit naar komend weekend. De eerste training met de kanjers van de teams 1, 2 en 3 van Alpe d'Achmea in Berg en Dal. Zondag de tweede clinic van BergOp van WebTrainer.nl op en rondom de Posbank bij Velp. We maken er lekker een lang weekend Berg en Dal van. Marjan gaat ook mee en zal zaterdag Geesje, Ben en Leo helpen bij het vrijwilligerswerk. Nu maar hopen dat het een beetje droger wil blijven dan vorig jaar, toen de renners bijna zijn verzopen. Rene heeft er in ieder geval voor gezorgd dat hij lekker met Marie-Claire in Milaan zit. Dat kan hem nog aardig tegenvallen: die chique winkelstraten doen daar een aanslag op je creditkaart.....

Dan de tellerstand voor het sponsorgeld: meer dan euro 70.000,-. Wie had dat gedacht? Ik sluit me aan bij onze teamcaptain Don Leo dat het moeilijk inschatten is waar we gaan eindigen. Zou stiekem denken aan een bedrag met 6 cijfers teveel van het goede zijn.....? We gaan het zien en blijven ons best doen!

Goed dat Hans de Kler er aanstaand weekend niet bij is, dat scheelt weer een bezemwagen.....

Marco.

Read more...

Wat er zoal ontluikt in het voorjaar

Nu kunnen de schaatsen echt in het vet, de winter is voorbij en Barend heeft de Clinic gegeven. Nieuw kettinkje zodat het zand en het zout in het vet van de oude ketting wordt weggegooid. De blokjes vervangen, een nieuw stuurlint en een bandje achter en er kan getraind worden. Ik heb zelfs na al die jaren een heuse bel op de fiets laten monteren nadat ik enkele malen via de stoeprand of de berm enige ruim baan makende bejaarden moest ontwijken. Natuurlijk wel netjes gebleven, zoals het hoort.

Alles ontluikt weer voor ons fietsers, de eerste hopen dampende paardenvijg op het fietspad zijn alweer aangebracht. Een beetje weinig structuur omdat de paarden opeens weer wat meer beweging kregen dan ze deze winter gewend waren. Maar nog juist stevig genoeg om behoorlijk te spetteren als je voorganger er door rijdt. Een beetje opletten dan als je droge lippen hebt of je reepje naar binnen werkt.

Ook de honden hebben de hele winter getraind en door een klein aanbod aan fietsers denken de baasjes dat hij nu echt goed luistert. Dus kunnen ze nu wel los lopen op het fietspad. Mijn aandacht is over het algemeen groter als die van de honden. Ook neem ik al, ondanks dat het nog niet warm is een energiedrankje mee. Vorig jaar heb ik het al eens opgemerkt, als een hond naar je benen hapt, werkt het het best om hem nat te spuiten met je bidon. Voor de baas doe ik er dan een stevig klevend energie drankje in zodat de hond zonder bad als levende suikerspin door het leven kan.

Een nader ongemak wat ik in deze tijd van het jaar op Gods wegen tegen kom is het glaswerk dat door de jeugd in het weekend in zoveel mogelijk stukken kapot wordt gesmeten op de stoep of op het fietspad. Dat naast de steentjes die al dan niet gestrooid tegen de gladheid naar boven spoelen zodat een reserve bandje geen overbodige luxe is. Het zout is inmiddels wel opgelost, dus er is niets wat een gedegen training in de weg staat.

Daar komt bij dat de maand april de maand van de Vlaamse klassiekers is. Iedere zondag en iedere woensdag kun je de kunst afkijken op televisie. Onderga de heroïek van het Belgische wielrennen. Zeg nou zelf als je de oude Kwaremond of de muur van Geraardsbergen of van Houy op kunt fietsen dan klinkt dat beter als de Brienenoordbrug. De Waalse pijl klinkt toch beter als de ronde van het groene hart. Een kasseien strook, wat eigenlijk een landbouwweg met een hele slechte bestrating is, wordt één keer per jaar vol in de belangstelling gezet om daarna de rest van het jaar verder te verzakken.

Via de radio wordt op radio twee de actie onder de aandacht gebracht. Bij knooppunt Kranenbarg  wordt een nieuw team geformeerd met bekende dames. Hadden we al de toezegging dat Erica Terpstra dit jaar kwam en dat ook Betty weer van de partij zou zijn. Inmiddels is ook zeker dat Carolien Tensen en Helga de Leur (voor het weer) mee fietsen. En wie weet wie daar nog allemaal bijkomen.

Bij mij thuis hangt de poster voor het raam en de teller telt gestaag het aantal dagen af. Ook voor ons fietsers wordt het tijd om te bepalen waar we staan en hoeveel er nog bij moet groeien. Ik deel de hoop van Ad dat het beter weer is als vorig jaar, al is het maar droger. Vorig jaar was het zo nat dat ik zelfs het gevoel had dat mijn fiets gekrompen was. Ik verheug me er op om iedereen weer bij elkaar te zien en dat we allemaal bij Marco in het wiel naar boven rijden. Volgens mij is hij de enige die er dit jaar al een beklimming op heeft zitten. Laten we veel kilometers in de voorbereiding maken, des te veiliger is het straks op de berg en des te beter de prestatie. 

Read more...

Schaatsclinic.

Een paar weken geleden kwam Barend met zijn idee voor het organiseren van een schaatsclinic om zo geld in te zamelen voor ons gezamenlijke goede doel, het KWF.

15 maart zou het gaan gebeuren op de Ireen Wüstbaan in Tilburg. Aangezien volgens de kenners schaatsen en fietsen goed te combineren is besloot ik me in te schrijven. Barend had de inschrijving goed georganiseerd, je kon je inschrijven via het Internet via zijn eigen site schaatstest.nl. De eerste vragen waren erg eenvoudig, naam, adres enzovoorts, geen probleem.
Maar dan, de belangrijkste vraag, wat is je schaatsniveau. Barend had het in vier niveaus ingedeeld. Beginner, Licht gevorderd, Half gevorderd en Gevorderd. Tsja, waar hoor je dan thuis. Het is zaak dit wel een beetje goed in te schatten maar vooral ook niet te hoog om te voorkomen dat je straks het kneusje van de groep bent. Als omschrijving bij Gevorderden stond “ik kan pootje over” (voor de niet schaatsers, dat is de manier waarop je door de bocht gaat). Nou heb ik al op jonge leeftijd schaatsen geleerd. Je weet wel op van die houten schaatsen met oranje linten die je onder je schoenen knoopt. In mijn jeugdjaren heb ik heel veel geschaatst. Ik heb nooit les gehad maar het eerst van mijn ouders geleerd en vervolgens goed kijken naar die snelle rijders op de ijsbaan. De laatste jaren heb ik niet veel geschaatst, vorige winter twee keer en deze winter één keer. Maar…. Pootje over kan ik wel! Dus….. toch maar opgegeven voor de gevorderden.

Op die regenachtige maandag 15 maart vertrek ik al op tijd naar Tilburg. Daar aangekomen worden we ontvangen door Barend en Cristel. Ik krijg een stikker met mijn naam in de kleuren van de gevorderden groep. Barend had een aantal vrijwilligers geregeld die tegen betaling (de opbrengst gaat uiteraard naar het KWF) je schaatsen konden slijpen. Omdat ik niet zou weten wanneer dat voor het laatst gebeurd is leek mij dit een mooie gelegenheid. De jongeman bekeek mijn schaatsen eens nauwkeurig en op mijn vraag “Het was zeker wel een keer nodig” kwam een diskreet bevestigend knikje. Hij zal wel gedacht hebben… wat een barrels.
Nadat de schaatsen geslepen zijn stap ik vol goede moed het ijs op. Ik heb nog nooit op kunstijs geschaatst, laat staan in een hal. IJs hoort glad te zijn maar dit was wel heel glad. Voorzichtig rijd ik mijn eerste rondje, het gaat wel een beetje wankel. Dan is het zeven uur, tijd om me te melden bij de groep van de gevorderden. Een beetje vertwijfeld kom ik aanrijden, bijna allemaal schaatsers in snelle pakken en op klapschaatsen, oops, toch een beetje hoog ingeschat? Gelukkig ontwaar ik een bekend gezicht. Karel, collega en teamlid van vorig jaar is er ook. Ik zoek steun, “al veel geschaatst dit jaar Karel?’ “Ja, ik schaatst elke week in Nijmegen”……. Oops, dat wist ik dus niet! De twijfel slaat toe.

De trainers nemen ons op en proberen de grote groep gevorderden weer op te splitsen naar niveau. Ze hebben er blijkbaar toch redelijk zicht op. De jongens en meiden in de snelle pakken komen bij elkaar. Ik word met Karel en nog twee heren en een jonge dame ingedeeld. De trainer, Geert, een oude rot uit het vak verzoekt ons drie rondjes te rijden om te kijken wat voor vlees hij in de kuip (vriezer) heeft. Na de drie rondjes mag de jongedame vertrekken naar de meer gevorderden, wij mannen blijven achter.

Er volgt ander half uur en vele rondjes over: laagzitten, afzetbenen, schaatsen indraaien, schaatsen niet te hoog optillen, heupen indraaien, enz. Tsja, dan ga je tijdens het schaatsen bewust nadenken over wat je aan het doen bent en tsja, wat gebeurt er dan, dan val je dus. Ik twee keer om precies te zijn. Op een tijdelijk ietwat gevoelige pols na viel de schade verder gelukkig mee.

Na anderhalf uur, volgens captain Leo 10 kilometer verder en vele tips rijker stap ik voldaan van het ijs. Een erg leuke ervaring, hopen dat er volgend jaar weer ijs is en dat er wat is blijven hangen van het geleerde. Barend bedankt, het was geweldig!

Toine

Read more...

Eindelijk weer naar buiten!

Wat een schitterende week vorige week. Mooi, maar koud, weer met een zonnetje. Dus niet gewacht zoals de Bikkel uit Brielle tot zondag, maar gewoon op dinsdag al de fiets uit de Tacx gehaald, achterwiel vervangen, bandjes opgepompt en lekker naar buiten. Dat viel toch nog even tegen die eerste meters.... Moet je gewoon weer opletten, vooruit kijken en anticiperen op het andere -veelal gemotoriseerde- verkeer. Maar dat went gelukkig snel. 

Vorige week 3 keer buiten op de fiets gezeten, lekker koud geworden en dan met een voldaan gevoel een warm bad. Wat mij betreft mag het nog wel even winter blijven, daar kan de zomer echt niet tegenop......

Ik heb me wel de hele week lopen op te fokken voor mijn eerste clinic van het trainingsprogramma BergOp van Webtrainer.nl. Uit het vergelijken van elkaars testresultaten bleek al snel dat ik tot de slechtsten van de twee groepen van elk 25 renners behoor. Keerzijde van de medaille is wel dat ik in 4 maanden in potentie de grootste vooruitgang kan boeken. Want zeg nou zelf, wie gaat er meer vooruit: de jonge dertiger die dit jaar de Dolomietenmarathon in 7 uur wil doen in plaats van de 8 uur van vorig jaar of de kalende vijftiger met buikje die vorig jaar nog wijn drinkend de hele dag op de berg stond en nu minimaal 3 keer die berg op gaat fietsen? Die beker win ik met twee vingers in mijn neus: ik hoef alleen maar af te vallen.....

Afgelopen zondag was het dan zover. Met de moed in mijn wielrenschoenen gezonken naar het startpunt in Velp gereden. Na de individuele gewicht- en vetmeting, koffie, appelgebak en toelichting op de training in 3 groepen om kwart voor 11 vertrokken. Richting Hoenderloo, Ugchelen, Hoog Soeren en Kootwijk. Tussen Ugchelen en Assel werd er een oefening gedaan van 5,3 km vals plat. Met 60-65 rpm en een hartslag van maximaal tot HF-MLSS het traject twee keer "op de grote plaat" afgelegd. Dat was voor mij een nieuwe ervaring om over deze afstand met een zwaar verzet omhoog te rijden. Na de pauze in cafe Brinkhorst in Kootwijk weer terug naar Velp met nog even een klimmetje op de bekende Emmapyramide. Bij elkaar 4 uur fietstijd en 120 km afgelegd. Pastamaaltijd en weer naar huis getogen. Viel al met al best mee! Op bijgaande foto zie je me zelfs tegenwind kopwerk verrichten: het moet niet gekker worden....

Vandaag een uurtje uitgereden met een lage hartslag. Ben weer helemaal de oude. Het ziet er de komende dagen weer goed uit dus dat belooft weer een aantal mooie kilometers over de eilanden en langs de Oude Maas. Ik kijk er naar uit.

Wat de sponsorstand betreft overtreffen we ons zelf nu al: ruim meer dan euro 60.000,-..... en we hebben nog iets minder dan 3 maanden te gaan. Ik sluit me graag bij onze captain aan om de lat wat hoger te leggen: euro 75.000,- is al genoemd. Laten we dat dan ook maar als voorlopig doel beetpakken. We gaan er nog even goed tegen aan. 

Ben benieuwd hoe het met de plannen voor onze Tour d'Achmea gaat: op de fiets langs alle(!) vestigingen van Achmea en daar geld ophalen. Dat wordt nog een hele klus. 

Marco. 

Read more...

Kopzorgen

Op vrijdag zag het er naar uit dat het fietsen op zondagochtend op niets uit zou draaien. Er was weer sneeuw voorspeld en regen. Dat zou wel weer uitdraaien op nattigheid en een bak zout op de weg. En dat terwijl ik deze week al eens met Alpe d’Huzes collega Rick Breeuwer in een aangenaam voorjaarszonnetje op het fraaie eiland Goeree-Overflakee had rond gereden.

Al op zaterdagochtend toen ik het gordijn open deed was er reden tot het bijstellen van mijn pessimistische aanname voor wat betreft de zondag ochtend. In plaats van de voorspelde witte narigheid was de hemel staalblauw en was de weg al aardig aan het opdrogen. Tijdens de weekendbeslommeringen als sjouwen met boodschappen en het doen van karweitjes bleek het wel koud, maar ja droog is droog.

De zondagochtend brak aan zoals verwacht met een even blauwe hemel, dus niets stond een ochtendje fietsen in de weg. Alle winterspullen, die rond deze tijd al een laatje lager moesten liggen weer voor de dag getoverd want toen ik de hond uit liet zag ik dat de sloot weer dicht gevroren was. Dus de thermo sokken en de bivakmuts weer aangetrokken en neem van mij aan niet voor niets. Zeker uit de zon was het ijzig koud.

Na het bakje koffie en de nodige flauwekul gingen we op pad, gemakkie aan op weg naar de brug om van daar af langs het kanaal te rijden. Een lange rechte weg, die begint vanaf de brug met een stukje naar beneden. Dan rijd je dus al boven de dertig en dan moet iemand de draad oppakken om op kop te rijden. Vervolgens moet er overgenomen worden om de snelheid vast te houden. Kop over kop rijden is gemakkelijk uitgelegd, maar de praktijk werkt anders. Ieder jaar aan het begin van het seizoen is de discussie hetzelfde. Volgens de gebruiksaanwijzing van kop over kop rijden is het de bedoeling dat degene die op kop rijdt zich terug laat zakken of een teken geeft dat iemand over moet nemen. De volgende neemt zonder sneller te gaan rijden de kop over.  Dat “zonder sneller te gaan rijden” is het probleem.

Wanneer je een breuk wil forceren of van iemand weg wil rijden ga je er juist harder overeen. Bekend fenomeen is dat degene die niet kop over kop kan rijden het meeste commentaar heeft op de rest. Dus deze zondag was het weer zover: “Nu hebben we één rondje gedraaid en rijden we al anderhalve kilometer harder”. Gevolgd door;”Ja maar ik rij 31 en jij komt er met 33 voorbij, wie doet het dan fout”. Na een paar rondjes draaien wordt de eerste er al afgereden en dan volgt de discussie aan wie het ligt.

Met niemand aan de winnende hand zien we voor ons twee stipjes die best weleens op de fiets kunnen zitten. Dan heb je niets meer aan theorie en wordt het alle hens aan dek om ze bij te halen. Spontaan gaat het draaien goed en wordt er gekeken naar de minst presterende om de hele groep zo snel mogelijk bij de twee stippen te krijgen. Misschien dat wij door de jaren heen gewend zijn om onder druk te presteren en dat de in twintig jaar opgebouwde automatische piloot geen verdere uitleg of theoretische benadering nodig heeft.

Met de twee stipjes hebben we vervolgens in een voor deze tijd van het jaar hoog tempo het halve eiland rond gereden. Weinig kop over kop, want een van de twee stipjes kon het niet hebben dat er iemand voor hem reed, dit tot groot verdriet van zijn collega stip. Immers als je wat wil dan moet je er ook wat voor doen. Als je niemand voor je wilt moet je maar zo hard rijden dat er niemand langs komt.

Thuis gekomen snel gegeten en een bakje koffie om de kou te vergeten. Vervolgens snel onder de douche waarna alles weer warm werd en zijn normale kleur en proporties begon te krijgen. Benieuwd naar de belevenissen van de collega webloggers, of hebben die het nog te druk met naar buiten kijken. De sneeuw is al weg hoor.    

Read more...

Fiets uit het vet!

Eindelijk lijkt er een eind te zijn gekomen aan al die winterse omstandigheden.  En dat mag ook wel onderhand, nog krap 3 maanden en dan is het D-day.

Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik de afgelopen maanden veel ritjes gemaakt op de mountainbike door besneeuwde landschappen. Na een week je wintersport (waar ik gelukkig weer heel  van terug gekomen ben) met erg mooi weer, begon het nu toch echt wel te kriebelen om met de race fiets op pad te gaan.

Eerder deze week ontstonden toch nog wat twijfels omdat de weer profeten sneeuw voorspelden en wel weer 5 tot 10 centimeter. Gelukkig bleef het bij minder dan 1 centimeter op de vrijdag. En zondag……. Een stralend zonnige dag. De racefiets kon weer uit het vet. Ter voorbereiding zaterdag de fiets maar eens aan een korte inspectie onderworpen en de bandjes opgepompt.

Zondag ochtend, zoals gebruikelijk eerst de hond maar eens uit gelaten. Geen sneeuw dus deze keer maar zon. Het was nog wel fris, maar dat is een kwestie van goed aankleden. De zoutvoorraad van de gemeente is blijkbaar weer op peil want men heeft zout gestrooid. Nou ja, dan straks de fiets maar weer goed schoonmaken. Het zal gebeuren vandaag, de racefiets gaat weer van stal!

Aangezien de trainingsintensiteit omhoog moet besluit ik mijn gebruikelijke ronde over de Holterberg (in de achtertuin van captain Leo) te vergroten. De eerste kilometers zijn toch wel wennen. De experts hadden al gezegd dat het het beste is om te trainen met de fiets waarop je de Alp op gaat en dat begrijp ik nu wel. De houding is toch wel heel anders als op de mountainbike. Maar na een paar kilometer heb ik de slag toch weer te pakken en draaien de beentjes weer lekker. Met mij hebben velen de fiets weer uit het vet gehaald. Veel fietsers hebben het mooie weer aangegrepen om al dan niet voorzien van een bivakmuts een rondje te gaan fietsen. Na een uurtje of drie arriveer ik voldaan weer thuis. Na een douche beurt van mezelf ondergaat ook de fiets een uitgebreide wasbeurt zodat hij volgende keer niet als een bonk roest uit de schuur komt.

Er staat ons een drukke tijd te wachten. Nog 3 maanden en het is zover. Er zullen nog vele kilometers gemaakt moeten worden. We hebben nog onze gezamenlijke trainingen in Berg en Dal, Limburg, Ardennen en het Sauerland en het rijden van de elfstedentocht. Bijeenkomsten van de Stichting, vrijdag een sportmedisch onderzoek, volgende week maandag de schaatsclinic van Barend (www.schaatstest.nl) en natuurlijk het vinden van sponsoren. Maar ik heb er zin in! Opgeven is geen optie, geven wel!

Toine

Read more...