Goede motor te zware carrosserie.

Woensdag 16 februari was het zo ver. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik het groot sportmedisch onderzoek. Veel te vroeg arriveerde ik in het ziekenhuis van Zwolle, locatie Wezenlanden, in de kelder. Ponsplaatje en bloedafname gingen onverwacht in snel tempo dus k moest ff wachten totdat het onderzoek begon. Al kletsend controleerde Eric  de assistent sportarts mijn bewegingsapparaat, de door mij ingevulde vragenlijst en mijn longen. Hij is zelf ook fietser en heeft medewerkers van het ziekenhuis een jaar lang begeleid om het doel Alp d’Hues te bereiken. Al pratend gaf hij mij een dagschema voor  9e juni. In zijn beleving kan ik makkelijk 3x om hoog. Daarna kreeg ik een echo en de maximaal test. Al fietsend word je aan allerlei apparatuur geplugd, je hartslag je bloeddruk en al dat soort dingen worden gecontroleerd, genoteerd en verwerkt. Er hing een poster van de Alpe d’Huez en overzichten van allerlei waarden (oh als ik maar geen onfitte Nederlander ben, spookte het door mijn hoofd) en Anastasia galmde uit de stereo. Ik voelde me net Hannibal met dat kapje over mijn mond en vond het nogal een rare gewaarwording om het uiterste van mezelf te vergen terwijl ik geen millimeter vooruit kwam en er 2 mannen tegen me aan stonden te schreeuwen dat ik vooral harder moest (blijven) fietsen. Het werkte vooral op mijn lachspieren, wat natuurlijk niet slim is tijdens een maximaal test. De uitkomsten krijg ik nog officieel zodat Marco mijn trainingen daarop kan aanpassen. De conclusie van Eric de assistent sport arts was voor mij overduidelijk en wordt mijn nieuwe mantra: goede motor, te zware carrosserie. Hmmm, in vervolg maar geen chocoladefondue meer op Valentijnsdag hahaha.

Lisette