Gedoe rond de eerste trainingsdag

Met wat gemengde gevoelens ging ik al vroeg van huis op de eerste trainingsdag. Wel weer vroeg weg en een eind rijden, anderzijds leuk om de teamgenoten en de vrijwilligers weer te zien. In tegenstelling tot vorig jaar was de stoep droog en scheen de zon in het vredige nog niet ontwaakte Brielle. Het leek dus minder zompig te worden als vorig jaar. Ik zeg met name leek, omdat ik tussen Sliedrecht en Deil een enorme hoosbui in reed.

Ook bij Nijmegen was het niet helemaal droog of eigenlijk helemaal niet droog en dat maakt de start al minder aangenaam. Zeker als je later thuis komt en je krijgt de opmerking dat je geboft hebt met het weer. Ik ben een fervent voorstander van een verharde parkeerplaats en daar ging het al mis. Maar goed je wilt niet zeuren dus snel op de fiets, dan ben je het eerst alles weer vergeten.

Voor iedereen goed nat was hield de regen op en werd het prima fiets weer. Iedereen deed zijn rondje en had zo zijn eigen primaire problemen, bijvoorbeeld, de hartslag van Marco of de kramp van Hans. Welkom was dan ook de komst van Leo, Ben, Geesje en de catering. Allemaal een banaantje, een stukje krentenbrood of een stukje ontbijtkoek. Iets later kwam de vrachtwagen van Holland Herstel groep met voor ons allemaal een helm. Een geweldig gebaar en namens iedereen enorm bedankt daarvoor. Waarbij ik dan maar gelijk de afspraak wil maken dat we hem nooit gebruiken waar hij voor nodig is, vallen.

Natuurlijk moest de helm gepast worden en werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om de aanwezigen op de foto te zetten met de nieuwe aanwinst. Hoewel ik zoveel mogelijk op de fiets doe moest ik toch echt een meter of twintig het bos in lopen. Met van die plaatjes onder je schoenen valt dat niet mee, het heten tenslotte niet voor niets fietsschoenen. Daarmee heb ik ook nog onwillekeurig een fijne verrassing voor thuis voorbereid, maar daarover later meer.

Na de foto nog een rondje en daarna aan de lunch. Er was afgesproken in het pannenkoeken restaurant, en ik ben geen liefhebber van pannenkoeken. Omwille van de teambuilding heb ik braaf mijn tosti tussen al die grote borden opgegeten. Aan tafel bleek dat de deelname van Marco aan de webtrainer niet alleen zijn conditie doet groeien. Ook zijn ego wordt met sprongen groter. Zo kwam even ter sprake hoe het zou gaan lopen komend jaar met de verlenging van het parcours en het eerder sluiten van de laatste klim in Frankrijk.

Marco gaf aan dat hij niet zo heel vroeg wilde starten, eerst een beetje uitslapen zei hij er nog net niet achter. Dan zou hij een keer of twee naar boven gaan, vervolgens naar zijn appartement een uurtje of twee gaan liggen en dan nog een keer of twee naar boven. Zo zie ja maar wat een keer de Posbank op fietsen met je kan doen.

Na een geanimeerde lunch ben ik huiswaarts getogen en daar aangekomen alles in de was, schoonmaken en smeren. Ik moet nog even terug komen op de opmerking van verharde parkeerplaatsen. Zeker met nat weer kleeft het zand of de klei in de blokjes. Soms zo erg dat je de plaatjes onder de schoenen niet meer in de pedalen krijgt. Op een zondag bij een lekke band hoef je dan alleen maar te roepen:”Hoeven krabben”, en een van je collega fietsers haalt een bandenlichter, een inbussleutel of zoiets uit zijn zak en verwijdert een deel van het zand.

Nu was het mij al opgevallen op weg naar huis dat het anders rook in mijn auto. Je kent dat wel, misschien komt het van buiten. Maar van Nijmegen tot Spijkenisse kan het niet hetzelfde ruiken. Het kwartje viel nog niet helemaal, tot ik thuis ging “hoeven krabben”. Toen bleek dat zo’n twintig meter van de parkeerplaats het niet alleen een prachtige plaats was om een foto te maken met je nieuwe helm op voor de vrachtwagen, maar ook de plaats bij uitstek om je hond uit te laten.

Precies het hele plaatje vol, amper wat er naast en keurig afgedekt met een laagje parkeerplaats zand. Als ik er bewust in was gaan staan, had ik het nooit zo netjes in het plaatje gekregen. De uitsparing was netjes schuin afgestreken, en bij het verwijderen bleek dat alle drie de gaatjes van de inbusboutjes helemaal vol zaten. Alles weer netjes schoon gemaakt met niet te veel water en de afwasborstel (wel weggegooid nadien), want vandaag moest er weer gefietst worden.

Vanochtend een prachtig mooie droge dag, om half tien op naar de koffie bij Leen. Alles donker en de gordijnen dicht. Dus maar aangebeld, en Leen in zijn badjes die de deur open deed. Wat zijn jullie vroeg. Vroeg? Hallo, goede morgen, zomertijd weet je wel. Wij vast koffie en hij snel omkleden en daarna op pad. Ze zouden het wat rustig aan doen in verband met mijn sessie Berg en Dal, maar nog voor de brug ging het alweer bovenin de dertig en eigenlijk was dat best wel lekker. Bij ieder aanzetje voelde ik mijn bovenbenen. Heeft het toch effect gehad zo’n dagje van en naar Park Tivoli.