Kopzorgen

Op vrijdag zag het er naar uit dat het fietsen op zondagochtend op niets uit zou draaien. Er was weer sneeuw voorspeld en regen. Dat zou wel weer uitdraaien op nattigheid en een bak zout op de weg. En dat terwijl ik deze week al eens met Alpe d’Huzes collega Rick Breeuwer in een aangenaam voorjaarszonnetje op het fraaie eiland Goeree-Overflakee had rond gereden.

Al op zaterdagochtend toen ik het gordijn open deed was er reden tot het bijstellen van mijn pessimistische aanname voor wat betreft de zondag ochtend. In plaats van de voorspelde witte narigheid was de hemel staalblauw en was de weg al aardig aan het opdrogen. Tijdens de weekendbeslommeringen als sjouwen met boodschappen en het doen van karweitjes bleek het wel koud, maar ja droog is droog.

De zondagochtend brak aan zoals verwacht met een even blauwe hemel, dus niets stond een ochtendje fietsen in de weg. Alle winterspullen, die rond deze tijd al een laatje lager moesten liggen weer voor de dag getoverd want toen ik de hond uit liet zag ik dat de sloot weer dicht gevroren was. Dus de thermo sokken en de bivakmuts weer aangetrokken en neem van mij aan niet voor niets. Zeker uit de zon was het ijzig koud.

Na het bakje koffie en de nodige flauwekul gingen we op pad, gemakkie aan op weg naar de brug om van daar af langs het kanaal te rijden. Een lange rechte weg, die begint vanaf de brug met een stukje naar beneden. Dan rijd je dus al boven de dertig en dan moet iemand de draad oppakken om op kop te rijden. Vervolgens moet er overgenomen worden om de snelheid vast te houden. Kop over kop rijden is gemakkelijk uitgelegd, maar de praktijk werkt anders. Ieder jaar aan het begin van het seizoen is de discussie hetzelfde. Volgens de gebruiksaanwijzing van kop over kop rijden is het de bedoeling dat degene die op kop rijdt zich terug laat zakken of een teken geeft dat iemand over moet nemen. De volgende neemt zonder sneller te gaan rijden de kop over.  Dat “zonder sneller te gaan rijden” is het probleem.

Wanneer je een breuk wil forceren of van iemand weg wil rijden ga je er juist harder overeen. Bekend fenomeen is dat degene die niet kop over kop kan rijden het meeste commentaar heeft op de rest. Dus deze zondag was het weer zover: “Nu hebben we één rondje gedraaid en rijden we al anderhalve kilometer harder”. Gevolgd door;”Ja maar ik rij 31 en jij komt er met 33 voorbij, wie doet het dan fout”. Na een paar rondjes draaien wordt de eerste er al afgereden en dan volgt de discussie aan wie het ligt.

Met niemand aan de winnende hand zien we voor ons twee stipjes die best weleens op de fiets kunnen zitten. Dan heb je niets meer aan theorie en wordt het alle hens aan dek om ze bij te halen. Spontaan gaat het draaien goed en wordt er gekeken naar de minst presterende om de hele groep zo snel mogelijk bij de twee stippen te krijgen. Misschien dat wij door de jaren heen gewend zijn om onder druk te presteren en dat de in twintig jaar opgebouwde automatische piloot geen verdere uitleg of theoretische benadering nodig heeft.

Met de twee stipjes hebben we vervolgens in een voor deze tijd van het jaar hoog tempo het halve eiland rond gereden. Weinig kop over kop, want een van de twee stipjes kon het niet hebben dat er iemand voor hem reed, dit tot groot verdriet van zijn collega stip. Immers als je wat wil dan moet je er ook wat voor doen. Als je niemand voor je wilt moet je maar zo hard rijden dat er niemand langs komt.

Thuis gekomen snel gegeten en een bakje koffie om de kou te vergeten. Vervolgens snel onder de douche waarna alles weer warm werd en zijn normale kleur en proporties begon te krijgen. Benieuwd naar de belevenissen van de collega webloggers, of hebben die het nog te druk met naar buiten kijken. De sneeuw is al weg hoor.