Schaatsclinic.

Een paar weken geleden kwam Barend met zijn idee voor het organiseren van een schaatsclinic om zo geld in te zamelen voor ons gezamenlijke goede doel, het KWF.

15 maart zou het gaan gebeuren op de Ireen Wüstbaan in Tilburg. Aangezien volgens de kenners schaatsen en fietsen goed te combineren is besloot ik me in te schrijven. Barend had de inschrijving goed georganiseerd, je kon je inschrijven via het Internet via zijn eigen site schaatstest.nl. De eerste vragen waren erg eenvoudig, naam, adres enzovoorts, geen probleem.
Maar dan, de belangrijkste vraag, wat is je schaatsniveau. Barend had het in vier niveaus ingedeeld. Beginner, Licht gevorderd, Half gevorderd en Gevorderd. Tsja, waar hoor je dan thuis. Het is zaak dit wel een beetje goed in te schatten maar vooral ook niet te hoog om te voorkomen dat je straks het kneusje van de groep bent. Als omschrijving bij Gevorderden stond “ik kan pootje over” (voor de niet schaatsers, dat is de manier waarop je door de bocht gaat). Nou heb ik al op jonge leeftijd schaatsen geleerd. Je weet wel op van die houten schaatsen met oranje linten die je onder je schoenen knoopt. In mijn jeugdjaren heb ik heel veel geschaatst. Ik heb nooit les gehad maar het eerst van mijn ouders geleerd en vervolgens goed kijken naar die snelle rijders op de ijsbaan. De laatste jaren heb ik niet veel geschaatst, vorige winter twee keer en deze winter één keer. Maar…. Pootje over kan ik wel! Dus….. toch maar opgegeven voor de gevorderden.

Op die regenachtige maandag 15 maart vertrek ik al op tijd naar Tilburg. Daar aangekomen worden we ontvangen door Barend en Cristel. Ik krijg een stikker met mijn naam in de kleuren van de gevorderden groep. Barend had een aantal vrijwilligers geregeld die tegen betaling (de opbrengst gaat uiteraard naar het KWF) je schaatsen konden slijpen. Omdat ik niet zou weten wanneer dat voor het laatst gebeurd is leek mij dit een mooie gelegenheid. De jongeman bekeek mijn schaatsen eens nauwkeurig en op mijn vraag “Het was zeker wel een keer nodig” kwam een diskreet bevestigend knikje. Hij zal wel gedacht hebben… wat een barrels.
Nadat de schaatsen geslepen zijn stap ik vol goede moed het ijs op. Ik heb nog nooit op kunstijs geschaatst, laat staan in een hal. IJs hoort glad te zijn maar dit was wel heel glad. Voorzichtig rijd ik mijn eerste rondje, het gaat wel een beetje wankel. Dan is het zeven uur, tijd om me te melden bij de groep van de gevorderden. Een beetje vertwijfeld kom ik aanrijden, bijna allemaal schaatsers in snelle pakken en op klapschaatsen, oops, toch een beetje hoog ingeschat? Gelukkig ontwaar ik een bekend gezicht. Karel, collega en teamlid van vorig jaar is er ook. Ik zoek steun, “al veel geschaatst dit jaar Karel?’ “Ja, ik schaatst elke week in Nijmegen”……. Oops, dat wist ik dus niet! De twijfel slaat toe.

De trainers nemen ons op en proberen de grote groep gevorderden weer op te splitsen naar niveau. Ze hebben er blijkbaar toch redelijk zicht op. De jongens en meiden in de snelle pakken komen bij elkaar. Ik word met Karel en nog twee heren en een jonge dame ingedeeld. De trainer, Geert, een oude rot uit het vak verzoekt ons drie rondjes te rijden om te kijken wat voor vlees hij in de kuip (vriezer) heeft. Na de drie rondjes mag de jongedame vertrekken naar de meer gevorderden, wij mannen blijven achter.

Er volgt ander half uur en vele rondjes over: laagzitten, afzetbenen, schaatsen indraaien, schaatsen niet te hoog optillen, heupen indraaien, enz. Tsja, dan ga je tijdens het schaatsen bewust nadenken over wat je aan het doen bent en tsja, wat gebeurt er dan, dan val je dus. Ik twee keer om precies te zijn. Op een tijdelijk ietwat gevoelige pols na viel de schade verder gelukkig mee.

Na anderhalf uur, volgens captain Leo 10 kilometer verder en vele tips rijker stap ik voldaan van het ijs. Een erg leuke ervaring, hopen dat er volgend jaar weer ijs is en dat er wat is blijven hangen van het geleerde. Barend bedankt, het was geweldig!

Toine