Afzien

Afgelopen zondag moest het weer gebeuren.
Enige tijd geleden had ik al eens een route uitgezocht in het fietsknooppuntennetwerk. Je weet wel, dat van die kleine bordjes met een nummer in een rondje waarbij je van het ene naar het andere nummer fietst. Hier niet zo ver vandaan is een route uitgestippeld van ongeveer 45 km, met aanrijden en terugrijden zo’n 55 km totaal. Een route via Delden en het mooie natuurgebied Twickel met het kasteeltje, vervolgens richting Borne en Saasveld en dan via Zenderen terug.

Ik had de route al eens geprobeerd op de race fiets maar dat ging niet goed. Bij één van de eerste afslagen moest ik al een klinker weg op waarbij ik, om met de legendarische woorden van de trainer van onze plaatselijke voetbal trots te spreken, “blij ben dat ik geen kunstgebit heb anders zou hij er spontaan uitvallen”. Daarna doemde er ook veredelde bospaden op, niet geschikt voor de racefiets dus, daarom brak ik de route af.

Op deze zondag moest het nu dan toch gebeuren. Uiteraard nam ik de mountainbike weer want voor de racefiets zijn de wegen nog niet geschikt. Ik had me goed voorbereid. Een strookje met de te volgen nummers zat op mijn stuur geplakt. Inmiddels was ook hier in het oosten de dooi ingevallen. Het regende flink. Na het raadplegen van de buienradar besloot ik dat ik om een uur of twee zou vertrekken, dan zouden de buien weg zijn. Om twee uur stond ik klaar voor vertrek en inderdaad was het droog.

De grote wegen waren mooi schoon echter zo gauw ik op kleine wegen en bospaden kwam lag er nog een hoop natte prut (iets wat ooit sneeuw was geweest). Het water en de prut spatte hoog op, al gauw had ik een zoutsmaak rond de mond. (Ja Ad, hier hadden we nog wel zout.) Ook kwam ik op wegen waar de laatste weken op geschaatst kon worden. Die ijslaag was nu echter veranderd in een zuigende laag. Bij iedere trap op de pedalen slipte het achterwiel en door de weerstand van de sompige “ijslaag” kwam ik nauwelijks vooruit. Zwoegend ging ik verder, wetend dat bij de volgende afslag er mogelijk weer een schoon asfalt wegdek op me te wachten lag (of niet).

Tot overmaat van ramp had de buienradar vandaag ook geen gelijk. Nauwelijks een kwartier onderweg begon het weer te regenen en dit ging zo een uur door. Goed gekleed had ik het gelukkig niet koud, op twee onderdelen na dan, mijn beide voeten. Voor de race fiets heb ik van die mooie schoenhoezen, voor de mountainbike niet. Onze teamcaptain had in zijn wekelijkse tip al eens gesuggereerd om met plastic zakken om de voeten te rijden. Omdat ik dat er niet echt uitzien vind besloot ik dat niet te doen. Helaas liepen na anderhalf uur over natte wegen mijn schoenen vol. En langzaam werden de voeten koud. Opgeven was echter vandaag geen optie, ik wilde het rondje vol maken, dat had ik mezelf beloofd.

Na twee uur en drie kwartier zwoegen en afzien was ik weer thuis. Voor de rekenaars onder jullie: “Inderdaad, een erg laag gemiddelde!” Ik werkte mezelf van de fiets en zette de eerste stappen als een hark. Mijn voetzolen voelde ik nauwelijks meer. Gauw alle natte kleding uit bij de achterdeur en onder een hete douche, het brandde aan de voeten, sjonge wat knap je daar van op! Moe maar voldaan denk ik terug aan deze helse tocht.

Volgend weekend weer! En als het regent toch maar met plastic zakken aan de voeten.

Toine