De tijd tikt door

Zo langzaam aan begint het op te schieten. Iedereen is druk aan het trainen, sommige zo hard dat er al weken geen stukje van hem verschenen is. Zo onderhand is het nog een maand, en vandaag hoorde ik Bert Kranenbarg op de radio zeggen dat hij het vandaag over vijf weken gehad had. Want ook met het naderen van de datum neemt de belangstelling toe. Zo heb ik in de Telegraaf al een stukje gelezen over Ester Schouten, de bokskampioene die met het team Kranenbarg mee rijdt.

Helga de Leur had een stukje in de Prive waarin zij het had over de uitdaging die zij was aangegaan. Verder horen we tegenwoordig vrijwel dagelijks op radio twee nieuws over het knooppunt team, de deelnemers en de trainingen van Bert zelf. Ruth Jacoth die al vijf jaar niet op de fiets heeft gezeten. Bert die de keren dat hij op de Alpe was dacht:”Daar moet ik niet aan beginnen”.  Vandaag de actie om een miljoen binnen te halen. En ga zo maar door, niet alleen de datum komt dichterbij, maar ook de mediabelangstelling. Vandaag werd zelfs het Alpe d’Huzes lied aangevraagd op de radio.

En dan was er ook nog onverwachts de actie van Koga Myata. Deelnemers van Alpe d’Huzes kunnen kans maken op een Koga fiets. In kleurstelling lijkt de fiets erg op de fietsen van de Skill formatie. Wie herinnert zich niet de holle blik van Kenny van Hummel, ofwel Kenny van Uumél zoals de Fransen zeiden, als hij weer in een bergetappe in de minuut voor de sluiting binnen kwam.

Als hij binnen kwam dan zag hij er zo uitgeput en uitgewoond uit dat het was of hij een zwaardere inspanning had verricht dan de winnaar. Zijn rol als rode lantaarn drager, zoals de laatste in de Tour de France wordt genoemd was een doel op zich geworden. Op het moment dat zijn voorwiel iets hoger kwam als zijn achterwiel, was het of er een anker werd uitgegooid en zag hij in no-time al zijn fietsende collega’s verdwijnen.

Dit om vervolgens de hele bergetappe in zijn eentje te rijden en met de hete adem van de tijdslimiet in zijn nek tandenknarsend en bijtend te proberen om op tijd binnen te komen. Zijn ploegleider reed achter hem en smeerde nog wat zout in de wonden door de tijd door te geven. Zo kwam uiteindelijk de dag dat hij te laat binnen kwam. Voor degene die dat nog niet gemerkt hadden gaf hij aan dat klimmen niets voor hem was. En inderdaad dat zal het geweest zijn en niet de fiets, want de rest van de Skill formatie kwam wel met de rest boven.    

Terug in Nederland gaf hij aan dat hij met namen op het klimmen ging oefenen want volgend jaar zou hem dat niet meer overkomen. Vervolgens komen er een aantal nieuwe ploegen met daarin een aantal grote namen en is er geen plaatst meer voor Skill in de Tour de France. Een verhaal van knokken en tegenslagen en daarom past het goed bij het doel waar wij ons voor inspannen.

Ook wij moeten een gevecht leveren op de fiets, of het nou een Koga is of je eigen fiets, en ook wij voelen een hete adem in onze nek. Niet van een tijdslimiet, maar die van de mensen op onze bagagedrager, die we in gedachten dingen hebben beloofd. Of van de mensen die de strijd voeren met hun gezondheid, waarbij snel onderzoek misschien nog een strohalm is. Die hete adem gaat er voor zorgen dat ik op 3 juni ’s avonds zo uitgewoond ben, dat Kenny van Hummel er nog uitgerust uitzag in de bergetappe waarbij hij de limiet overschreed. Zou ik dat niet doen heb ik een bagagedrager vol met “ploegleiders” die aangeven waar ik het heb laten liggen en dat mag niet, niet op 3 juni 2010.