Het feest der herkenning

Het mooie van Alpe d’Huzes is dat er naar gestreefd wordt om teams en saamhorigheid te kweken. Samen de berg op en samen geld bij elkaar verzamelen. Een eenvoudige manier om mensen het gevoel te geven dat ze ergens bij horen is om ze allemaal dezelfde outfit te geven, en het werkt. Immers voor degene die vorig jaar zijn mee geweest was het eenvoudig: Je had Nederlanders met Alpe d’Huzes fietskleding, met rode T shirts en met blauwe T shirts. Voor ons was het nog wat eenvoudiger gemaakt met de Interpolis groene polo’s. Zag je dat groen dan zag je gelijk: hé daar is Harrie of hé daar is Theo. Alle andere bovengenoemde kleuren kon je gewoon in het Nederlands aanspreken.

Het had voor en nadelen dat iedereen in basis kleuren rond fietste. Zo klaagde de plaatselijke politie wel eens bij de organisatie als er mensen met vier naast elkaar de berg af kwamen denderen in bovengenoemde klederdracht. Maar ook is de organisatie wel eens benaderd door de zetbaas van het restaurantje op de veertig kilometer verder gelegen Croix de Fer, dat iemand in Alpe d’Huzes tenue zijn portemonnee had laten liggen.

Op zich allemaal mooi en leuk geregeld, maar op de dag zelf een ramp. Immers voor komend jaar 2010 man met hetzelfde tenue, het enige verschil is de logo’s die er op gedrukt zitten. Maar die zie je niet als iemand je voorbij rijdt met een gangetje van zeventig per uur. Gelukkig heeft onze sponsor de Holland Herstel Groep ons en daarmee ook de stichting gesteund door allemaal eenzelfde helm te geven in de kleuren zwart met rood, waarbij bij het zoeken naar team genoten alle andere kleuren behalve zwart met rood afvallen.

Ik heb het met Leo al eens gehad over de herkenbaarheid, maar dat valt niet mee om het daarbij ook nog praktisch te houden. Allemaal zo’n muts als Hans Bouwhuis vorig jaar droeg. Prima plan, maar niet te doen als het zo heet is als vorig jaar. Verkleed als Batman, wel onderscheidend maar wat als je cape bij de afdaling tussen de spaken komt. Een bloemkrans om of een sjerp, er moet ook nog gefietst worden en dat gaat al ongemakkelijk laat staan dat je nog van alles om je nek hebt. Dan is er ook nog het gevaar dat je valt en die slinger ergens achter blijft haken.

Vervolgens is er nog aan gedacht om wat te doen met de fiets, maar dat mond al gauw uit in het versierde fietsenplan voor koninginnendag. Crêpepapier tussen je spaken en flossen aan je stuur, vlaggetjes op het stuur of achter je zadel, we kennen de problemen die dat met zich mee brengt, inderdaad van koninginnendag. Het regent, er laat eens wat los, noem het maar op.

Vervolgens is er ook aan gedacht om het naamplaatje op een of andere manier aan te passen, immers dat zit voor op de fiets en zie je al vrij snel. Echter het huidige plaatje is naar de zin van de meesten al te groot. Als daar nu ook nog een gekleurde rand om moet worden gemonteerd. Of dat op het bordje nog wat moet worden gemonteerd, dan is dat toch een beetje tegen de minimalistische racefiets gedachte. Waarbij een bel eigenlijk al te veel is.

Maar wat dan, een zwaailicht op je helm, niet uitvoerbaar. Een reflectie hesje aan, dat klappert te veel en is warm, lastig en zit in de weg. Uiteindelijk ben ik er wel uitgekomen, ik moet het alleen met Leo nog even overleggen. Het lijkt me het beste dat we allemaal net als vroeger een klepper op onze fiets zetten. En dan niet zo’n suffe als de meeste hadden, met een wasknijper en een kartonnetje. Nee zo een met een schoenpoetsdoosje. Waarbij met brede post elastieken twee open gebogen wasknijpers waren bevestigd die door de spaken van het doosje werden gelicht en daar weer op terug werden gedrukt door het elastiek en daarbij een oorverdovend lawaai maakten. Perfect, als je vanuit Alpe d’Huez naar beneden rijdt, horen ze in Bourg d’Oison dat je vertrokken bent. Ook onderweg naar beneden horen de vrijwilligers je al van kilometers aankomen. Na enige oefening kan men zelfs aan het geluid de deelnemers herkennen, dit door de verschillen in aantallen spaken. Niemand heeft dichte wielen dus het werkt bij iedereen.

Tenzij iemand een beter idee heeft, denk ik dat we dit maar moeten gaan doen. De betere ideeën kunnen hieronder bij de reacties worden aangegeven. Concreet is de vraag wat kunnen we doen zodat iedereen direct ziet dat we van Alpe d’Achmea zijn, ook als je klimt zonder helm of met zeventig per uur naar beneden rijdt. Iets dat niet wappert, klappert, knelt of irriteert. Iets dat simpel in kleur en uitstraling er uitspringt bij de rest. Ik ben benieuwd naar jullie reacties