Een beetje onderhoud is wel zo prettig

Vanochtend was het weer zo ver, wel wat nevelig nadat de mist was opgetrokken, maar het was droog. Dik aangekleed want de mist was aangevroren, dus de bivakmuts en de thermo sokken uit de la gevist. Als echte voetbalsupporters stapte we op de fiets, alleen de honkbalknuppel ontbrak. Tegen ons potloodventende Michelin mannetje hadden we voor de koffie gezegd dat hij kon uittrekken wat hij wilde, maar dat we niet zouden wachten als we weg gingen. Dit ter harte genomen zat hij met een zichtbaar oplopende lichaamstemperatuur te genieten van zijn bakje koffie.

Al gauw ging de discussie over het schoonmaken van de fiets. Daarover staan de meningen lijnrecht tegenover elkaar. Kort samengevat de mensen die zuinig zijn op hun spullen en de viezeriken. Zo maak ik direct nadat ik gedoucht heb mijn fiets schoon en zet hem weg. Anderen zetten hem weg en kijken er pas naar als de ketting niet meer rond gaat, het zand ophoopt in de derailleur of de achteras niet meer vrij loopt. In die gevallen wordt er ook nog niets schoon gemaakt, vervolgens wordt eerst een bus siliconenspray in de modderkoek gespoten. Dan moet het weer gaan voor een week of wat.

De non-schoonmakers herken je vrij eenvoudig aan de technische bijgeluiden die de fiets maakt, meestal krassende, schurende of piepende geluiden. Er zijn al veelvuldig beargumenteerd waarom je beter eerst je fiets schoon kunt maken en hem dan weg zetten. Zo was een naar onze mening sterk argument dat je je ondergoed ook niet eerst vuil in de kast legt en dan pas als je het weer aan wil trekken kijkt of er nog wat aan moet gebeuren. Zo kun je het rijtje aanvullen met de vaat. Niet doortrekken, pas als de volgende naar de toilet moet enzovoort.

Maar goed al onze inspanningen ten spijt blijven er mensen waar het kwartje nog steeds niet wil of is gevallen. Mijn fietsenmaker merkte op dat hij tegen een van mijn collega webloggers had gezegd dat hij de fiets niet in elkaar had gelast om alle vuiligheid er op te verzamelen. Mogelijk is deze collega op weg om ook een fervent niet schoonmaker te worden. Dat het loont om af en toe naar je fiets te kijken bleek vanochtend weer eens al te duidelijk.

De weg was vochtig van de mist en de neerslag van de afgelopen tijd. Dan is de kans op lekke banden groter. Een steentje plakt aan je band, en iedere keer dat je er overheen rijdt dringt hij dieper en dieper de band in, tot hij er door zit. Duidelijk zal zijn dat hoe nieuwer de band, hoe dikker het profiel, dus hoe langer het duurt voor hij er door gaat. Nu hebben we al veel gezien zoals dat op sommige plekken het canvas er door kwam. Nu echter was de band zo ver uitgedroogd dat het  rubber profiel op meerdere  plekken er af was gevallen.

Wij maar wachten, terwijl we het met de minuut kouder kregen. Vervolgens komt de cruciale vraag: Wie heeft er een vouwbandje. Mopperend geeft iemand zijn vouwbandje af waar hij pas nog vanuit zijn werk voor is omgereden om dat te kopen. Degene met de lekke band vraagt hoeveel die band kost. Dat merk je vanzelf als je een nieuwe voor me koopt, en die volgende week aan mij geeft. En zo zal het gaan gebeuren of hij moet de band terug geven. Steenkoud vertrekken we een klein kwartiertje later weer. Dus zo blijkt maar weer: Het is dus niet zo dat niemand er last van heeft als je op een vuile slecht onderhouden fiets rijdt. Dus wie de schoen past trekken hem aan en aan de slag van de week.